Өрәк җаны

Ирен ?ирл??л?рен? ?ч кен? к?н узса да, шул арада ?лл? к?пме ?зг?решл?р булганлыктан, бик озак гомер ?тк?ндер сыман тоела иде. Л?кин вакыт бик т? акырын узды. ?ичьюгы, кырыгын ?тк?рс?л?р, к?рше-тир?д?н яшеренеп маташмый гына ?з х?ст?ре?не к?рерг? д? булыр иде… ?лег? бик килешеп ?итми шул…

«Р?н?ем? инде, кадерлем… Тыныч йокла. Урыны? о?махта булсын.» – диде ул, ирене? портретын ак ??йм? бел?н каплап. Аннан со? йокы б?лм?сен? кереп, м?там киемн?рен салды да кыска халат алып киде. Ч?чл?рен с?теп и?ен? таратты. К?зге алдына басып иренен буяды.

Шулай кис?к кен? ул суты ташып торган г?з?лг? ?йл?нде д? китте. А?а беркем д? кырык яшь бирерлек т?гел иде.

С?гатен? карап алды.

Бу вакытта килеп ?ит?рг? тиеш иде инде. Б?т?н чакта бу вакытта алар караватта аунап туйган булалар иде. Б?ген никтер со?лады ?ле. Нык со?га калды.

Кин?т ишект? кы?гырау шалтырады.

С?кин? сикереп куйды.

Сикерг?л?г?н к?йг? ч?б?к?й ит?рг? тотынды.

Тагы кы?гырау.

С?кин? ки? елмайды. Тик ишекк? й?герерг? ашыкмады. К?тсен ?ле бераз.

Озагырак тел?г?н н?рс? кадерлер?к була ул.

Тагы кы?гырау.

С?кин? шатлыклы б?терелеп алды. Прихожийдагы якты утны с?ндереп, интим кызгылт нурлы лампаны гына калдырды. Ансын да с?ярк?се б?л?к итк?н иде.

??м шатлыклы елмаеп ишекне ачты.

??м кер?чене? куенына ташланды.

??м коты алынып ачы тавыш бел?н кычкырып ?иб?рде. Аны? с?ярк?се урынына нафталин исе се?г?н ак б?рк?нчек япкан ад?м тора иде.

– Ааааааа, уууууууууу!

Ак б?рк?нчекне? й?зе д? юк иде ахры, ??рх?лд?, анда кара?гы бушлык кына к?рен? иде.

Шул бушлык эченн?н тавыш ишетелде:

– Курыкма, кадерлем… Бу мин – Х?с?н…

Тавышы таныш иде. Хатын бераз тынычланып калды. Л?кин тагы бер кычкырды.

– Ааааааааааааууууууууууууу…– Бу юлы ирне каушату ?чен.

– Курыкма, берген?м… – Х?с?н ак ??йм?сен шудырып т?шерде д? трусикчан гына калды,– Курыкма… Болар си?а!

Х?с?н а?а ч?ч?кл?р сузды. Хатын бертын аптырап карап торды да ирен чите бел?н ген? елмаеп ч?ч?кл?рне ?ст?лд?ге вазага утыртты. Розалар нурланып балкымады.

Алар таушалып бетк?нлект?н, карт с?йр?лчекк? охшап тора иде.

Ир С?кин?не куенына алды. Хатын бераз гына назланды да аны читк? эт?рде. Х?с?нне? т?ненн?н д? нафталин исе кил? иде.

– Бар, юынып чык,—диде хатын назлы елмаеп, – ?лл? нинди ис се?г?н.

??м ирне? кыяф?тен? карап кычкырып к?леп ?иб?рде. Х?с?н у?айсыз х?лд?н тизр?к котылырга тел?п, ваннага юн?лде.

– Н?рс? булды?

– Чыккач с?йл?рмен…

Л?кин С?кин? аны? юлына аркылы т?ште:

– Х?зер ?к с?йлисе?.