Беларускі раман

Затое з сённяшняга дня ён вольны, як вецер. Куды хачу, туды лячу. Пра брата, з якiм жыy разам, Вадзiм яшчэ не yспамiнаy i нават думаць не хацеy, што той скажа. Іх падабенства пачыналася i заканчвалася аднолькавым вялiкiм ростам. Вадзiм быy бландзiнам з блакiтна-вадзянiстымi халоднымi вачыма. Каротка стрыжаны, ён нiколi не насiy шапкi дый куртку не зашпiльваy нiколi. Зiмой i летам – душа наросхрыст. «Да пары да часу», – папярэджваy брат, старэйшы на дваццаць гадоy, i акрамя брата, у Вадзiма нiкога больш не было.

Ён, што называецца, фарсiy у нязменнай чорнай скуранцы, джынсах-«трубах», ботах-«казаках», без пальчатак, без шалiка. На працу Вадзiм апранаy строгi касцюм i гальштук, чаго трываць не мог, адчуваючы сябе сардзiнкай у кансервавай бляшанцы. Але пакуты скончылiся.

…Вадзiм папiваy пiва, невiдушчым позiркам праводзячы прахожых у метро, як пачуy сваё iмя даволi знаёмым голасам.

– Вадзiм, кораш! – Хлопнуy Корбута па плячы п’янаваты, аднаго з iм росту, хiпаваты хлопец, закаваны, як у бронежылет, у чорную скуру, з прыбамбасамi y выглядзе брэлокаy-шкiлетаy-тэрмiнатараy-бэтменаy.

Саламяныя валасы спускалiся на яго плечы домiкам, у даволi густой барадзе заблыталiся, як мухi y павуцiне, крупiнкi батона, з левага вуха звiсала завушнiца – мiнiяцюрны распяты Хрыстос. – Якiм лёсам тут?

– Руслан?! – з цяжкасцю пазнаy Вадзiм аднакласнiка. У школе той насiy прычоску пад Элвiса, а зараз i валасы адпусцiy, i пафарбаваy iх пад Кабэйна. Цi не стары ён для фаната «Нiрваны»? Звычайна, падлеткi захапляюцца такой музыкай…

– Ну, нарэшце! – шчыра yсмiхнуyся Руслан, узрадаваны, што Вадзiм пазнаy яго.

– Што гэта з табой? – разглядваючы колiшняга аднакласнiка, дзiвiyся Вадзiм.

– Нiчога, – смяяyся Руслан. – Ты y сваiх Печах за паyтары гады адстаy ад жыцця.

– Я y Вiцебску служыy, – пакрыyдзiyся Корбут i падумаy: «А цi не yмазаць гэтаму Руслану пару разоy мiж вачэй. Хаця, можа, i не трэба».

– А, дэсантура, значыць? – працягваy радавацца Руслан.

 – Тады прабач, калi што. Я ж ведаю, усе дэсантнiкi крыyдлiвыя i задзiрлiвыя.

– Эй, Русла! – пачуyся з-за спiны Вадзiма сiмпатычны дзявочы голас. – У твайго кораша грошы ёсць?

– На самай справе, – падхапiy Руслан iдэю, спыняючы Вадзiма рукой за плячо, калi той хацеy павярнуцца на сiмпатычны голас, – можа, ты багаты на «бабкi»? Па старой дружбе…

«Нешта не памятаю, каб мы з табой вельмi yжо i сябравалi, – падумаy Вадзiм.