ДУРР УЛ–МАЖОЛИС

РћСЃРјРѕРЅ СЌСЃР°:

– Сен мени юлдузлар билан безадинг ва ўз Қуръонингда: “Ва лақад заййаннас самоа ад дунё би масобиҳа”

(

“Ва дунё осмонини чироқлар билан зийнатлади”) дебсан, бу давлатманд бандангни ўз муҳаббатинг билан сарафроз қилар экансан, уни мендан яратгил, токи мен учун шодлик бўлсин, – деди.

Хуллас, ҳар бири ўз арзини айтиб, мақсудларини изҳор қилар эдилар. Шунда Ҳақ субҳонаҳу ва таолодан фармон бўлди.

Эй ер, Одам алайҳис салом сендан яратилишини нега орзу қилмайсан?

Ер деди:

– Эй илоҳим, сен ўзинг доносан ва биносан

(

кўриб турувчисан), Аршинг ўзининг улканлиги билан ноз қилади, осмон юлдузлари билан мақтанади, мен эса барча мавжудотларнинг оёғи остидаман, мен шунчалик заиф ва бечора бўла туриб, шундай улуғ хилқатни қандай қилиб ўзимга раво кўрай?

Воҳиб ул–атоё

(

ато қилувчи, яъни Худо) дан фармон бўлди.

– Эй Ер, сен шунчалик ожиз ва шикасталик изҳор қилдинг, мен дўсти ҳабибимни сендан яратажакман.

Байт:

Ҳар кишиким тутса ўзини ратил

(

РѕТ“РёСЂ),

Ҳам худойим лутф айлар, ҳам халил

(

РґСћСЃС‚).

Ривоят қилишларича, Меҳтар сулаймон алайҳис салом қўлига подшолик узугини тақмоқчи бўлганида беш бармоқлари сўзга кирди.

– У мен орқали икки саховат қилади, шунинг учун икки узук менга муносиб.

Бири деди:

– Мен кўрсаткич бармоқман, сизлардан азизроқман, менга муносиб.