Дариға-жүрек («Өмірдастан» поэмасынан)

Дариға-жүрек («Өмірдастан» поэмасынан)

Мұқағали Мақатаев

РњТ°ТљРђТ’РђР›Р? МАҚАТАЕВ

ДАРР?Т’Рђ-ЖҮРЕК («Өмірдастан» поэмасынан)

ДАРР?Т’Рђ-ЖҮРЕК

(«Өмірдастан» поэмасынан)

РњТ°ТљРђТ’РђР›Р? МАҚАТАЕВ

(1931–1976)

1. Аққудай еді

Болған-ды менде бір жеңге,

Жылайтын еді бір демде,

Күлетін еді бір демде;

Күлетін еді күллі əлем,

Дариға жеңгем күлгенде;

Жас тамып жасыл бүрлерден:

Қарағай, терек, бүргеннен;

Жылайтын еді гүлдер де,

Дариға жылап жүргенде;

Ауыра қалып бір демде,

Айығушы еді бір демде.

«Аққудай еді көлдегі,

Сұңқардай еді жердегі».

Айта да жүріп осы əнді,

Дариға-жүрек шөлдеді.

Санаттан жары келмеді.

Саятқа көңілін бөлмеді,

Сабырға сайтан ермеді;

Сайтанға ерік бермеді;

Дариға-жүрек шөлдеді,

Шөлдеді, бірақ өлмеді;

«Сұңқардай еді жердегі,

Аққудай еді көлдегі».

Аққудай еді көлдегі…

Жолбарыс бақай-білегі,

Құлан жон жанның бірі еді;

Құлпыра соқса реңі,

Құтыра соқса жүрегі,

Қыранды құрдай іледі;

Қос уыс бұрым арқада,

Қос жылан болып жүреді;

Егіз шың тұрған кеудеде,

Еңістің жатыр сілемі;

Қос жанар бірден жалт етсе,

Жарқ етіп шыққан күн еді;

Дариға-жүрек кім еді?.

Даланың жалғыз гүлі еді,

Екеуі болса, бірі еді,

Біреуі болса, өзі еді;

Оны өзі де сезеді.