Күй

Көтерген көк түндігін күй өрнегі

Құлатып асқарда ағын, мəңгіде мұз.

Ызғыған ызғырық күн, құлдырап қыл,

Алатау, əсем бұлақ сылдырап тұр.

Қиқылдап қырда қызғыш, көлде қаз-қу,

Қаңқылдап таңдай қаққан талда бұлбұл.

Желдеткен, желде кеткен желмаясы,

Желге не? Алақандай жер аясы.

Ақырып Алатаудан өзен құлап,

Саңқылдап самалданған сай-саласы.

Жау тиген, айқай-ұйқай, үріккен жылқы,

Долданған дуанасы шайқы-бұрқы.

Толқытқан тұңғиықты долы дауыл,

Дүлейі көл Балқаштың ұйқы-тұйқы.

Іңірде баяулаған дауыл бəсең,

Боздатқан бұлбұл күйін бабыңда əсем.

Асықтар алқымдасқан, мауқын басқан,

Сырласқан: «жарым да сен, жаным да сен!»

Əдемі үн айтақтаған, қой күзеткен,

Адамды – адам күткен, уһлеткен.

Самалдай сайдан соққан саңқылдатқан,

Əлдилеп қоңыр түнді қос бойжеткен.

Кейде күй талмаураған, талықсыған,

Кейде өжет, кейде долы, албыртсынған.

Кейде паң, кейде дарқан, кейде сергек,

Шаршы өрге кейде шапшып шауып тынған.

А, деген, асқақтатқан, əнін қосқан,

Үн қайтса қосылуға қобыз тосқан.

Кəрі саусақ қылтылдаған қаздаң қағып,

Ойнақтап, үркіп билеп қылда босқан.

Қыңқылдап қыл күшігі қыңсылады,

Жə, əлде танысқан қыз сыңсығаны.

Жүректің қылмен қабат шегін шерткен

Саусақтың ыршығаны, шымшығаны.

Қайырған, текектеткен, жорғалатқан,

Сарқыған, екшеп қағып, сорғалатқан.