Әзім әңгімесі

Бір күні ләпкесінде отыр еді,

Торғын тон, алтын кемер бір шал келді.

Не қылса бір құрметті адам ғой деп,

У?Р·С–Рј тұрып, иіліп сәлем берді.

Сәлемін алды, шал да амандасты,

Қасына жуық келіп жақындасты.

– Жат жердің адамы едім, е, шырағым,

Не харекет қыласың? – деп сұрасты.

– Жасымнан жетім едім көңлі сынық,

Өнерім артық емес ондай ұлық.

Еңбекпенен көз сүзбей күн көремін,

Харекетім – суретші, бояушылық.

– Мінезің, түсің жақсы надан дерге,

Артық өнер қиын ба талапты ерге?

Тесілген күні бойы сендей жасты

Аяймын, өнімі жоқ бұл өнерге!

Р‘Т±Р» СЃУ©Р·РіРµ У?Р·С–Рј тұрып ашуланды,

– Тұрпайы сөйлейсіз, –  деп қарай қалды.

Атамның харекетін қорлама, бай,

Аш емен, болмасам да сендей малды.

– Қорламаймын һәм, балам, зорламаймын,

Тесілген күні бойы сені аяймын.

Химия ғылымын білуші ем, үйретер ем,

Мысты алтын жасаушы ем, алдамаймын.

Шын өнерге қайтер ең көзің жетсе?

У?СЂРєС–РјРіРµ жарамайды РјТ±РЅС‹ үйретсе.

Өзі үлкен, өзі оңай, артық өнер,

Аз жұмыспен көп алтын хасил етсе.

Мен дағы жүргенім жоқ малдан күсіп,

Айттым, балам, басыңа мейірім түсіп.

Ертең ерте мысыңмен дайын болып,

Көңліңнің дәркүмәнін алшы шешіп.

У?уелі хақтығына жетсін РєУ©Р·С–ТЈ,

Серт қылдым ғой үйретпек болып өзім.

Ертең ерте сол жерден табыспаққа,

Екеуі уәде байлап, қойды сөзін.

Шал кетті, аң-таң бала үйге қайтты,

Көргенін апасына келіп айтты.