Күйші

Құлпыртып бәйшешекті кетті шалқып,

Аққудай көкте күйлеп, көлде қалқып.

Ақтарып, лекілдетіп, лепілдетіп,

Талдырып, тамшылатып сығып сарқып.

Біресе ағытылып күй сылдырлап,

Тербетіп тыңдағанның көңілін ырғап,

Бұлақтай таудан тасып, тастан орғып,

Аңқылдап жатыр жосып сайды құлдап.

Күлдірлеп қоңыраудай, күй сыңқылдап,

Бота күй маймаң қақты үн былқылдап.

Қоғадай салбырасып хан, қарасы,

Намазға ұйығандай отыр тыңдап.

Қаққанда деген күйді «Терісқақпай»

Жым-жырт боп тына қалды жел де соқпай.

Домбыра айналаға дүбір салды,

Адақтап жалғыз шапқан жүйрік аттай.

Тартқанда батыр күйін «Қорамсақтай»,

Ақ түтек тұра ала ма боран соқпай.

Ару боп ат артында қалмақ қызы,

Безектеп перне басты шынашақтай.

Күй алды Бақанастың қара өзегін,

Дауылдай бұрқыратып ебелегін.

Қара жер қалқып барып қата қалды,

Саймақтың суырғанда «Сары өзенін».

Үн қылып домбыраның өндіршегін,

Тіл қылып сөйлеп, зарлап екі шегін,

Күңіреніп жұрттың көңілі түйе болды,

Шерткенде Тойтан тартқан «Боз інгенін».

Күн тыңдап кірмей тұрды ұясына,

Бұлт тыңдап мінбей тұрды тау басына.

Мақұлық жерде, көкте маужырады,

Қараған бір жан болмай шаруасына.

Су ақпай жатты тоқтап арнасында,

Қарғалар қалқып қалды жар басында.

Сүйсініп домбыраны тыңдады жұрт,

Тырп етпей, тілеулес боп зарласынға.

Қалмақгың қақты қара жорғасына,

Айналды ақ алмастар қорғасынға.