Сал Сары

Сал Сары

Ізтай Мəмбетов

ІЗТАЙ МƏМБЕТОВ

РЎРђР› РЎРђР Р«

РЎРђР› РЎРђР Р«

Ахмет Жұбановқа арналады

ІЗТАЙ МƏМБЕТОВ

(1929–1974)

Толғау

Ертеде сері де өткен, серке де өткен,

Ел іші еміреніп еркелеткен.

Кім білсін, құмары ма, мұрады ма,

Өмірін өнегелі ертек еткен.

Ер өткен ел табынған бір өзіне,

Қыз өткен жұрт қызыққан мінезіне.

Ошаққа ошарылып сорлы да өткен,

Жігері күн езіле, түн езіле.

Бай өткен бұлықсыған барлығына,

Би өткен ұлықсыған жарлығына.

Талайлар түнде ұрланып, таңда жортып,

Тағдырдың көнбей өткен тарлығына.

Ақындар той-думанды алқалаған,

Күйшінің бармағынан бал тараған.

Жез таңдай шешен де өткен, көсем де өткен

Халықтың қасіретін арқалаған.

Солардың бірі маған үн қатады,

Алыстан шемен сырын тыңдатады.

Қайраты құлшындырып, сүйсіндіріп,

Қайғысы қабырғама шым батады.

Жан еді жалындаған өртке бейім,

Көтерген өнерімен көп мерейін.

Қасына қаһарлы еді қаңтар-сынды,

Досына дарқан еді көктемдейін.

Жаралған жан емес-ті шерге бейім,

Тұсаған тағдыры бар, мен не дейін.

Əйтеуір шаттығына шалқиын да,

Толғанса, өзімен бір тербелейін.

Ал кеттім, əл жеткенше жосылайын,

Көңілдің бола берсін хошы дəйім.

Кешегі арманда өткен Сал Сарының

Үніне өз үніммен қосылайын.

Көкжидеде

Қыз Қосан əр қыздардың Құдайындай,

Өзге қыз судың шалшық лайындай.