Есіл

Қырсау көк өгіз – замана кешегі,

Құйымшағын қанатқан мезгілдің бишігі.

Уақыттың өрінде митіңдеп көшеді,

Артқаны – бақыттың үйшігі.

Шаңырақтан көк түтін бұлтқа асты,

Бұл маңды сан ру қоныстап.

Аптап күн қақтады қу басты,

Жоңғарлар дамылсыз соғыс сап.

Бесікті арта сап түйеге,

Бабамыз қырларда жөңкілді.

Тарихқа тек қағаз ие ме,

Соқпағын сақтаған жер күллі.

Толқындар жол тартып асыға,

Есілдің тік жарын сабалап өтеді.

Жылдардай ұласқан ғасырға,

Тоқтамай теңізге кетеді.

Заман да осылай ағады,

Келешек күндерге тіреліп арнасы.

Капитал күймеге қоңырау тағады,

Шиқылдап жылжиды феодализм арбасы.

Бəрін жер келеді өткеріп,

Сіңірдің, о, Адам, қаныңды, теріңді.

Мұжықтың егінін жалмады өрт келіп,

Дүбірлеп өткенде əскері Темірдің.

Басылып бұл күнде жорықтың шаңдары,

Жердің тек қабатын құрады.

200 жыл өтті міне оған

(Екі-ақ күні сияқты жерге бұл):

Орнады айбарлы тас қорған

Есілдің жарына – өрге бір.

Сол қорған созылып арқандай,

Тау, көлді қоршады – өр сұсты.

Дүркіреп киіктер Арқада,

Шапқан ат дүбірінен шошысты…

* * *

…Ақтарсам топырақ қабатын,

Ноянның сұр болат қылышын.