Дағыстан

Дағыстан

Ақылбай Абайұлы

АҚЫЛБАЙ АБАЙҰЛЫ

ДАҒЫСТАН

ДАҒЫСТАН

АҚЫЛБАЙ АБАЙҰЛЫ

(1861–1904)

Дағыстан Кавказдағы Кəрі Жүсіп,

Қисса ғып айтқым келді көңілім түсіп.

Тепе-тең тек жатудың табы батып,

Білмедім не қылуды ішім пысып.

Сынауыңа сорғалап келмесе де,

Сөкпеңдер мына сөзі қалай десіп.

Біліккен соң ер сөзін ермек еттім,

Осыны айтпасам да өнер қысып.

Қазақтың «қап» дегені Кавказ серік,

Тəңірім, сұлу биік еткен ерек.

Ақырып айдаһардай жүз толғанып,

Тауды бұзып, тас жарған долы Терек.

Артық нəрсе дүниеде айтпақ үшін,

Деме жұрт тау мен өзен неге керек.

Қолдан келер айла жоқ, жанға рахат,

Хикметін тамаша көрсетер ек.

Кавказды сұлу қылған Құдай қалап,

Көрген адам кете алмас тамашалап.

Белгілі ер черкестен көп халық бар,

Сол тауда өмір сүрген жанасалап.

I

Сөйлеймін сол таудағы Дағыстаннан.

Жауменен жалығу жоқ шабысқаннан.

Күні бүгін іркіліп көрген емес,

Бір сөзге қанжар алып қағысқаннан.

Əдеті ата-мұра баяғыдан,

Айтылар əңгімесі аяғынан.

Қаны қызса қанжарын қайтармайды,

Өзге елдің бұрын сермер таяғынан.

II

Ақ жиек көкшіл сұрғылт сəуле берген,

Мұнартқан Кавказ буы көтерілген.

Алтын шатыр сəулесі тау басында,

Атырабы мəлім болды талай жерден.

Бұлбұл құс ұйқысынан көзін ашып,

Түріне гүл бəйшешек таңырқасып,

Күн ыстығы түскенше сермелік деп,

Үнін, жүнін түзетті жабырласып.