Праўда ў вочы

Як заyсёды, прыносяць што-небудзь новенькае i смачнае: то пiрожныя, то булачкi з макам, то пончыкi, то пiражкi з мясам або капустай, павiдлам цi тварагом, а часта i бутэрброды з каyбасой. У нашым буфеце выбар вялiкi, можна задаволiць любы густ!..

Трэба адзначыць, што рэцэпт для пахудзення спадабаyся yсiм. Цяпер гэты вопыт пераймаюць iншыя аддзелы i yпраyленнi нашай арганiзацыi. Усе жанчыны з нецярпеннем чакаюць канца месяца, калi будуць узважвацца. Мы з Мiкалаем Кiрылавiчам нават не сумняваемся, што вынiкi такога напружанага пахудзення будуць ашаламляльныя…

Год Каня

Іван Пятровiч сваю жонку баяyся заyсёды.

А y апошнiя гады, калi яна захапiлася акультнай лiтаратурай, рознымi гараскопамi i прымхамi, яму стала яшчэ цяжэй.

Перад Новым годам, годам Змяi, жонка загадала абавязкова знайсцi змяю, каб тая была y кватэры y навагоднюю ноч. Тады, маyляy, цэлы год будзе шанцаваць ва ycix сферах жыцця! Выручыy, як часта здаралася, школьны сябар Гоша, якi працуе вартаyнiком у заапарку. Дамовiyся за пляшку з даглядчыкам i даy на суткi Івану Пятровiчу рэптылiю.

У год Сабакi было лягчэй. Maцi суседа Цiмоха y вёсцы трымае ажно двух сабак. Жыве на yскрайку вёскi, каля лесу. Страшнавата адной, асаблiва доyгiмi зiмнiмi начамi, бо могуць наведацца не талькi чатырохногiя, але i двухногiя «ваyкi». Дык вось, за магарыч Цiмох прывёз Івану Пятровiчу аднаго сабаку, якi пражыy у кватэры тыднi з два. Жонка аж цвiла ад радасцi, бо i на стары Новы год была з сабакам. А значыць – чакай удачы!

I вось наступае год Каня.

Жонка маyчала, але была надта yзвiнчанай, зноy чытала гараскопы.

…Іван Пятровiч стаy ламаць галаву, дзе yзяць каня. Два днi хадзiy сам не свой. З гора зайшоy у «Мiнутку», стаy у чаргу за хлопцамi з чырвона-ciнiмi насамi, глынуy стаграмовiк, не паспеy i прыкусiць пiражком, як убачыy аднаго дзядзьку – i адразу ж з’явiлася iдэя: «Ён жа возiць на канi прадукты y дзiцячы садок. Можна будзе дамовiцца!..»

Іван Пятровiч iмгненна падскочыy да буфетчыцы i заказаy яшчэ па сто грамаy на дваiх.

Зaпpaciy дзядзьку, пазнаёмiyся. Кузьма Уладзiмiравiч – так звалi таго – аказаyся чалавекам спагадлiвым: за бутэльку вiна згадзiyся даць у навагоднюю ноч каня. Да ранiцы патрымаць у кватэры. Толькi, калi пачуy, што кватэра на другiм паверсе, крыху засумняваyся.

– Я завяду яго! – рашуча пераконваy Іван Пятровiч. – Вазьму з сабой аyса y вядро – ён i пойдзе!

I вось наступiy пераднавагоднi вечар. Іван Пятровiч знарок не паказваyся цэлы дзень.