Алёнкіны казкі

Як гэта адбылося? Зараз раскажу. Кожны чалавек хоча быць шчаслiвым. Узнiкненню такога самаадчування на той час перашкаджалi дысгарманiчныя адносiны з нелюбiмым чалавекам. І падсвядома я заyсёды хацела яго пазбавiцца. Жаданне паступова даходзiла да Бога. Як вынiк, у хаце пачалi здарацца незвычайныя рэчы: спачатку заляцела y пакой сiнiца, потым засохла яблыня, трэснула шкло y акне, з печкi абсыпалася цэгла. І калi Насця, нарэшце, пабудавала з кубiкаy помнiк, потым паклала пад яго ляльку, намаляваyшы спачатку ёй на шыi чырвоную паласу, у мяне на галаве заварушылiся валасы.

Я запытала, што яна робiць. Насця адказала, што дзяyчынку збiла машына, i яе трэба пахаваць, таму яна i зрабiла ёй помнiк.

Згодна добра вядомых мне народных павер’яy, спярша я павiнна была страцiць мужа, а потым i дачку. Прычым тут дачка, запытаеце вы, калi я хацела пазбавiцца ад мужа? Тут амаль не спрацаваy яшчэ адзiн стэрэатып: «Хочаш пазбавiцца нямiлага, Бог забярэ любiмага». Мяне ахапiy жах. Трэба было нешта рабiць, i хутка.

І я зрабiла. Падала на развод, забрала дачку i пераехала з ёй да бацькоy. Зараз мне сустракаюцца толькi добрыя прыкметы. Бо я так хачу. Я здолела перавярнуць усё y сваiм жыццi, каб распачаць зноyку. А вы?

***

Неyзабаве пасля азначаных падзей, падчас майго знаходжання на сесii, сябар распавёy мне легенду. Сутнасць яе заключалася y тым, што два чалавекi, жадаючы даведацца аб сваiм далейшым лёсе, пайшлi да прадказальнiка. Аднаму з iх ён напрарочыy, што праз год той стане князем, а другому сказаy, што праз год яго yжо не будзе y жывых.

Той, якому нагадалi yладу i багацце, вырашыy, што, паколькi яго чакае такi выдатны лёс, не варта больш працаваць над сабой i пусцiyся ва «усе цяжкiя»: пачаy пiць, гуляць… Другi ж вырашыy, што раз жыць яму засталося yсяго нiчога, трэба зрабiць за гэты час усё, што y яго сiлах, для самаyдасканалення, каб памiраць было не сорамна.

Роyна праз год сябры сустрэлiся. Ідуць яны па беразе ракi, разважаюць, што вось, нi y аднаго, нi y другога прадказанне не збылося.

Раптам з лесу выскачылi злодзеi. Атрымалася так, што таго, хто павiнен быy стаць князем, яны зарэзалi, а таго, хто павiнен быy памерцi, толькi паранiлi.

Чаму так атрымалася? Таму што першы растрацiy дадзеныя яму жыццёвыя сiлы марна, а другi працягваy працаваць над сабой з яшчэ большай упартасцю i напружаннем.

На наступны дзень пасля таго, як я пачула гэту легенду, мне патэлефанавала мацi. Аказваецца, напярэдаднi y бальнiцу трапiла мая дачка.