Парыж, Эйфелева вежа і…

Парыж, Эйфелева вежа i…

Виктор Правдин

Раман вядомага беларускага пiсьменнiка Вiктара Праyдзiна з прываблiвай назвай“Парыж, Эйфелева вежа i…” – пра наш супярэчлiвы час. Лёс звычайнага чалавека, якiжыве y ХХІ стагоддзi, займаецца бiзнесам, пададзены аyтарам у захапляльнай форме. Апачынаецца твор банальнай гiсторыяй. Галоyны герой Алесь Гурскi вяртаецца зкамандзiроyкi, жонка Люся y гэты час яго не чакае…Напоyнiцу разгортваецца жыццё i селянiна, i бiзнесмена, i прадпраймальнiкаy: адгалоyных рэдактароy газет i старшынi СПК, ад пастуха, пастушкi i трактарыстаy дачыноyнiкаy з дэпутацкiм мандатам.

Развагi пра чалавечыя адносiны, дзе ёсць каханне iздрада, пра апантаную працу сапраyдных хлебаробаy, пра тых, хто без “украсцi i выпiць”жыць не можа, а таксама пра дагэтуль не знiшчаных “браткоy”.Кропка аповеду ставiцца… у Парыжы!Адрасавана нашаму сучаснiку з пажаданнем добрага настрою.

Виктор Правдин

Парыж, Эйфелева вежа i…

Частка першая.

ЖЫЦЬ – НЕ ТОЛЬКI МЁД ПIЦЬ

1

Ноччу над Мiнскам грамыхала шчодрая расцугляная навальнiца. Сiратлiва-цьмянымi выглядалi вулiчныя лiхтары, калi вiхлястая вострая маланка кроiла на кавалкi нiзкае грувасткае неба. Вада iмклiвымi патокамi шапацела па асфальце, незадаволена вiравала, бурлiла, калi натыкалася на прыпаркаваныя yздоyж тратуараy машыны. Раскацiсты гром узрушваy ахоyныя сiгналiзацыi, i машыны ад бяссiлля гулка завывалi, кожная на свой лад. У вокнах шматпавярховых дамоy часта yспыхвалi палахлiвыя агеньчыкi ад цыгарэт, але гаспадары не рызыкавалi выходзiць у гэткую непагадзь да сваiх чатырохколых улюбёнцаy.

Толькi y пяцiсотым «мерседэсе» не мiргалi аварыйкi, не скуголiла сiгналiзацыя, дый патокi вады яго абмiналi. Машына задзiрлiва перагарадзiла тратуар.

У прапахлым гарэлкай салоне на раскладзеным вадзiцельскiм сядзеннi спаy чалавек. Скамечанае скураное палiто ляжала y нагах, ледзь прыкрываючы каленi, пiнжак расхрыстаны, кашуля разарваная на грудзiне, на голай шыi – чырвоны заплямлены тлушчам гальштук.

Рукi спячага моцна сцiскалi напаyпустую вялiкую бутэльку каньяку.

Пакiдаючы горад сцiшаным i абноyленым, летняя парная навальнiца кацiлася на yсход. Дождж толькi крышачку паменшаy, а каля «мерседэса» yжо вiскнуy тармазамi мiлiцэйскi «УАЗ». З машыны няспешна выйшаy мiлiцыянер, ухутаны y плашч-палатку, i зыркiм святлом лiхтара асвяцiy салон.