Танцавальны марафон

Танцавальны марафон

Виктор Правдин

Падзеi рамана пачынаюцца з навагодняга балю-маскараду 1910 года y палацы генерал-губернатара г. Мiнска. Малады афiцэр ваенна-марскога флоту граф Сяргей Аляксандраy тайна ад бацькоy пакiдае баль i сустракаецца з каханай. Маладыя спяшаюцца y царкву, пасля вянчання вяртаюцца на баль i абвяшчаюць аб шлюбе. Для бацькоy Аляксандрава гэта стрэс, для астатнiх – навагоднi жарт… Аyтар праводзiць сваiх герояy праз падзеi рэвалюцыi 1917 года, ганеннi y 30-я гады, “пражскую вясну” 1968 года, развал Савецкага Саюза i, нарэшце, нашы днi.

Виктор Правдин

Танцавальны марафон

Бацьку Аляксандру Рыгоравiчу Праyдзiну прысвячаю

1

Завiруха цэлы тыдзень трымае перадсвяточны Мiнск у сваiх пякуча-халодных абдымках. Як састарэлая нявеста моцна трымае y руках маладога жанiха, так i яна, завiруха, з нейкiм шалёным свавольствам учапiлася y гарадскiя вулiцы i плошчы. Гурбы снегу паyсюль. Пранiзлiвы вецер адчувае сваю сiлу i,быццам гуляючы, перасоyвае гурбы з аднаго месца на iншае, засыпае вокны i дзверы y дамах, правяраючы iх на трываласць.

А y падваротнях вецер спявае аднаму яму вядомую нудлiвую, журботную песню.

На Саборным пляцы iдзе падрыхтоyка да Новага года. Мiнскi губернатар, князь Вiктар Арыстархавiч Друцкi-Сакалiнскi, ладзiць баль.

Дзесяць барадатых дворнiкаy з рання да вечара ссоyваюць з пляца абрыдлы снег i, пазiраючы на хмарнае неба, лаюць непагадзь. Лаюць без злосцi, бо, як нi кiнь, а работа для iх звычайная i прыбытковая.

Па-першае, князь абяцаy добра заплацiць, а па-другое, што не менш важна, штогадзiну хтосьцi з княжаскай чэлядзi выносiць кожнаму па добрай чарцы гарэлкi i няхiтрую закуску: сала з хлебам i салёным гурком.

У дзесяць гадзiн вечара пачалi з’язджацца госцi. Неяк разам з галоyных вулiц i шматлiкiх завулкаy пацягнулiся да губернатарскага дома санныя карэты, пратарахцела, пужаючы коней, машына, што невядома адкуль з’явiлася.

Генерал-губернатар, маладжавы i рухавы, апрануты y новы мундзiр, на якiм блiшчэлi розных памераy ордэны i крыжы, асабiста сустракаy гасцей.

Але вось зайгралi музыкi-аркестранты, i ён цырымонна запрасiy на танец чарнявую прыгажуню y белай сукенцы, выйшаy на сярэдзiну вялiкай залы. Баль пачаyся. Цяпер сустракаy гасцей высачэзны, двухмятровы, напышлiвы дварэцкi. Ён усё радзей i радзей грукаy па падлозе вялiкiм палiраваным кiем з блiскучым набалдашнiкам i абвяшчаy тых, хто спазнiyся.