…І прыдбаў гэты дом

Аднаго паспеy пажанiць, другога памiрыць з процьмай сваякоy, з трэцiм загрымець на суткi y мiлiцыю, з чацвёртым згубiцца y незнаёмым горадзе i блукаць па амаль безжыццёвых вулiцах, пры гэтым пабыy у чатырох розных рэспублiках Савецкага Саюза – Украiне, дзе гуляy на вяселлi; Арменii, дзе пасля замiрэння сваякоy два днi не выходзiy з-за святочнага стала; Расii (недзе на перыферыi), дзе саслужывец бацькаy сарваy пагоны з мiлiцыянта, якi быy пры выкананнi службовых абавязкаy, прыраyнаваyшы таго да сваёй дзяyчыны, а бацька разрульваy сiтуацыю; Эстонii, дзе займеy афiцэрскi рэмень, якi падараваy старэйшы брат таго саслужыyца, з якiм заблукаy у незнаёмай мясцовасцi.

Той рэмень затрымаy бацьку яшчэ на колькi дзён, бо ён iм перапаясаyся i здымаць адмаyляyся, хоць вайсковыя патрулi за гэты рэмень яго i супынялi yвесь час, пасля доyга разбiралiся i дапытвалiся, адкуль у малодшага сяржанта рэч, якая належыць афiцэру. Бацька рашуча адказваy, што гэта не iх справа, што ён сваё адслужыy i мае права насiць якi заyгодна рэмень.

Ну неяк дабраyся да Вёскi.

Кульнуy адну чарку з бацькам (дзедам Іванам), другую, трэцюю, пачаy пазiраць на гадзiннiк. Алкаголь зрабiy сваё: захацелася да Раi. Мацi (баба Маруся) заyважыла, што сын нейкi неспакойны зрабiyся, хутка здагадалася, адкуль ногi растуць у гэтага неспакою. Лагодна, гэтак, як умеюць толькi мацi, папярэдзiла, што не трэба яму совацца y чужое жыццё, ламаць сям’ю, тым больш што y Раi з Зiмоyскiм дзiця нарадзiлася з год таму. Што ён, уломак якi, свайго не зробiць з iншай якой дзяyчынай? Вунь iх колькi! Не сышоyся ж свет клiнам на адной!.

.

Пра дзiця бацька нiчога не ведаy. Ён увогуле не хацеy ведаць Раю пасля мацярынага лiста, намагаyся забыць яе, таму яму нiхто i не пiсаy пра дзяyчыну. Навiна не агаломшыла, развярэдзiла душу яшчэ больш, i чамусьцi захацелася выйсцi на двор, задраць дагары галаву i завыць па-ваyчынаму на поyню ад скрухi i адзiноты, што i было зроблена.

Ён не памятаy яе вачэй, хоць яшчэ yдзень на аyтобусным прыпынку глядзеy у iх.

Не мог прыгадаць нi формы, нi колеру. Больш за yсё гэта i засмучала яго, калi iшоy да старога драyлянага моста праз Нёман, пабудаванага y тым месцы, дзе некалi вельмi даyно стаяла судовая верф, а крыху воддаль, блiжэй да першых дамоy, з якiх пачыналася Вёска, размяшчалася карчма, ад якой застаyся толькi пограб, якi цяпер належаy Лукашкам.

Некалькi дваровых сабак на ланцугу аблаялi бацьку па дарозе проста за тое, што праходзiy мiма.