…І прыдбаў гэты дом

Цяжка сказаць, як яны загiнулi, бо сведкаy iх гiбелi не было, але факты сведчаць пра тое, што, хутчэй за yсё, Ота спачатку застрэлiy Машу стрэлам у скроню, прытулiyшы галаву дзяyчыны да сваёй, а пасля апошнiм патронам забiy сябе. Жывымi здавацца ворагу не мела сэнсу.

Раззлаваныя тым, што не здолелi захапiць партызан жывымi, як было загадана начальствам, немцы расстралялi трупы, што мiрна сядзелi на снезе, спiнамi абапiраючыся на паваленую непагаддзю сасну, нiбы жывыя. Толькi праз тры тыднi iх целы адшукала Машына мама.

Зразумела, што нi Вiльгельм Адам, нi Ота Адам, ва yсялякiм разе вышэйназваныя, нiколi не з’яyлялiся нашымi родзiчамi. Сваякi дзеда Івана з iншай пясочнiцы. Цалкам магчыма, што ён проста прыдумаy цiкавую показку для летуценнага yнука цi, горш за тое, атрымаy прозвiшча y дзiцячым доме накшталт мянушкi. На жаль, праyды yжо нiколi не пачуць. Аднак вельмi хочацца верыць, што легенда зусiм не легенда, прыняць той факт, што ты немец, i супакоiцца. Бо, нягледзячы на подзвiг Ота Адама, дзейнасць сям’i Манаy, Гётэ, Гофмана, Гейнэ, Шылера, Рэмарка, Бёля, Кафкi, Гесэ, Фейхтвангера, Келермана, Брэхта, Цвейга, Верфеля, Зегерс, Елiнэк, Зюскiнда, Граса, Вагнера, Штраyса, Лiста, Моцарта, Бетховена, Фасбiндэра, Шыгулы, Бляйбтроя, Швайгера, Патэнты, Ханекэ, я ненавiдзеy немцаy усё сваё жыццё.

Вядома, не тых, з кiм хадзiy у адзiн садок, а пасля вучыyся y адным класе y Шахцiнску. Германскiх немцаy. Савецкая прапаганда хораша працавала з падатлiвымi дзiцячымi мазгамi, i я не адрознiваy фашыстаy, антыфашыстаy i нацыстаy. Цяжка перадаць маё агаломшанне y той момант, калi я даведаyся, што таксама фрыц. За плячыма y мяне yжо было больш за трыццаць пражытых гадоy, але навiна лiтаральна збiла з ног, адправiла аперкотам у глыбокi накаyт. Цяпер ненавiджу сябе. За тое, што нiбыта гэта я Гiтлер i вiнаваты y генацыдзе народаy свету i спальваннi кнiг тых жа Манаy, Джэка Лондана, Эмiля Заля, Гогаля, Талстога, Дастаеyскага i многiх iншых, прызнаных «генiем» фюрэра ДЭГЕНЕРАТЫЎНАЙ лiтаратурай. Сапраyдныя дэгенераты заyжды лiчаць сябе найразумнейшымi за астатнiх.

Карацей, толькi бацька мог вярнуцца y Вёску, а я… а мы… былi вымушаны падпарадкавацца як непаyналетнiя. Ва yсялякiм разе я.

Бацька – невысокага росту, але шырокi y плячах мацак з бледна-блакiтнымi, як зiмовае неба, вачыма i дужымi валасатымi рукамi з лапатамi далоняy. Выглядаy ён заyсёды салiдна, нягледзячы на yнушальны жывот, якi, наадварот, мне здаецца, надаваy яму большай салiднасцi.