Васiлёк

Што адчуваy юнак у апошнiя хвiлiны свайго жыцця? Хто бачыyся яму: бацька, мацi, сястра або каханая? Што пажадаy iм, апошнi раз удыхаючы паветра i гледзячы на блакiтнае неба?

Безумоyна, хлопец быy вельмi моцным чалавекам з вялiкай адказнасцю. Ён добра разумеy, што яго замучаюць, i не даy немцам такога шанцу. Сваёй смерцю жадаy аблегчыць становiшча сваякоy, каханай, даць iм магчымасць пазбегнуць кары, падоyжыць жыццё. Барацьба – смерць дзеля жыцця iншых людзей – сутнасць подзвiгу Сiyчыка Мiхаiла Якаyлевiча, чалавека вялiкай душы.

Пасля вайны яго каханая дзяyчына выйшла замуж. Аднаго з сыноy яна назвала Мiхаiлам. Васiль Емяльянавiч дадае: «Яна нiколi не забывала Мiхаiла. Расказала аб iм сваiм дзеткам. Ды i мы, сваякi, помнiм i будзем нашчадкам расказваць».

Прозвiшча партызана Мiхаiла Сiyчыка высечана на памятнай стэле, усталяванай у гонар вучняy Смiлавiцкай сярэдняй школы, якiя аддалi сваё жыццё за наша сёння, мiрнае i шчаслiвае.

Пра yзнагароды мужнага змагара не пiшу, бо ён годны самай высокай – вечнай памяцi народа.

Пасля вайны бацькi перахавалi астанкi сына на Смiлавiцкiх могiлках з надпiсам: «Загiнуy ад фашысцкiх захопнiкаy». У раённай кнiзе «Памяць» гэты факт не адзначаны. Згодна ёй, цела партызана да нашых дзён пакоiцца на Петравiнскiх могiлках.

З Васiлём Емяльянавiчам мы адшукалi магiлу Мiхаiла, а лепей сказаць – магiлы трох мужных барацьбiтоy. За сцiплай агароджай у роднай зямельцы, за якую сумленна ваявалi y партызанах, знайшлi вечны прытулак сын, бацька, мацi… Нельга стрымаць пачуццi y гэтым святым месцы.

Васiлёк

Мой сябра карыстаецца вялiкай павагай у аднавяскоyцаy. Яшчэ з дзяцiнства yсе завуць яго ласкава – Васiльком. Вочы – блакiтныя, глыбокiя, ясныя. Безадмоyны да просьбаy суседзяy. Заyжды дапаможа прайсцi за плугам, акучнiкам, унесцi y хлеy брыкет, адрамантаваць электраразеткi. Ведаюць – аплата яму не патрэбна. Не пераносiць i «вадкай валюты». Дастаткова yдзячнасцi.

Апошнiя гады сур’ёзна хварэе.

Бацька яго пайшоy на фронт у першы ж дзень вайны. У мацi засталося чацвёра дзяцей. Васiльку толькi шэсць гадкоy споyнiлася. Увесь час хацелася есцi. Але накармiць iх было цяжка. Смiлавiцкi тэхнiкум паляводства y вайну не працаваy.