Васiлёк

Нягледзячы на маладосць, старшыну пачалi зваць бацькам сына палка, гэта значыць – маiм. Больш нiкога так не называлi, нават камандзiра. Мне з iм было вельмi цiкава. У перапынках памiж баямi мы вывучалi танк. З танкiстамi сустрэy Перамогу ва Усходняй Прусii. У палку меy i абавязкi, якiя з задавальненнем выконваy: дапамагаy сувязiстам, быy пасыльным, выконваy i iншую патрэбную работу.

Узнагароджаны медалямi «За взятие Кенигсберга», «За Победу над Германией».

У 1947 годзе мне споyнiлася 14 гадоy. З гэтай нагоды сфатаграфавалiся.

Здымак падпiсалi: «На память Леониду Попову от близких тебе людей Валентина и Михаила».

Блiжэй за Валянцiна Васiльевiча y мяне нiкога не было – я прызнаваy яго за бацьку. Яму як кавалеру ордэна Славы прысвоiлi афiцэрскае званне. Радасцi маёй не было межаy.

Пасля вайны полк перадыслацыраваyся y г. Бярозу Брэсцкай вобласцi. Валянцiн Васiльевiч стаy партаргам батальёна. Я ж скончыy 10 класаy вячэрняй школы.

У палку выхоyваyся да 1953 года, пакуль не закончыy сярэднюю школу. Адчуваy агульны клопат, але y першую чаргу – ад Валянцiна Васiльевiча.

Калi захварэy i не змог згiнацца – ён мяне yласнаручна абуваy. Пiльна сачыy за маiм абмундзiраваннем.

Ён быy не па гадах мудрым чалавекам i добра бачыy далёкую перспектыву. Менавiта па яго парадзе я паступiy на гiстарычны факультэт Ленiнградскага yнiверсiтэта.

Адносiны нашы не парывалiся i тады, калi ён ажанiyся. Мяне лiчылi членам сям’i. Валянцiн Васiльевiч i полк падтрымлiвалi мяне матэрыяльна падчас вучобы ва yнiверсiтэце, прысылалi y Ленiнград грашовыя пераводы.

Сабралi грошай i камандзiравалi y Талiн вайскоyца, якi быy родам адтуль. Ён купiy шыкоyны касцюм, каб я змог выглядаць, як i yсе маладыя людзi. I ва yсiм гэтым адчувалася арганiзатарская роля Валянцiна Васiльевiча.

Я вучыyся, а ён ужо шукаy месца працы. I знайшоy. I не дзе-небудзь, а y Мiнскiм сувораyскiм вучылiшчы, у якiм лiчылi за гонар працаваць вопытныя педагогi – не раyня мне маладому.

Жылля y Мiнску y мяне не было. Доyгi час жыy у сям’i Валянцiна Васiльевiча y вёсцы Заполле Чэрвеньскага раёна.

Шмат ён прыклаy намаганняy, каб абаранiць мае правы, дапамагчы атрымаць кватэру. Прымаy актыyны yдзел у яе абсталяваннi.

Нават дачу па яго патрабаванню пачаy будаваць. I як у кожным жыццёва важным для мяне пачынаннi, не абышлося i тут без яго канкрэтнай дапамогi i парад.

Да самай сваёй смерцi ён заставаyся для мяне не проста сябрам, а бацькам. Яго светлы вобраз яскрава бачыцца y розных iпастасях i сёння.