Васiлёк

Вось ён вяртаецца з бою y копацi… Аднапалчане вiншуюць з перамогай… Бягу, амаль кожны дзень, да яго y кабiнет Бярозаyскага райкама партыi, дзе ён пэyны час працаваy пасля дэмабiлiзацыi… У запыленым ГАЗiку аб’язджаем сумесна калгасныя палеткi…

Не забылiся нашы доyгiя размовы yжо i як калег-педагогаy, калi ён працаваy у школе.

Чалавек я yжо y гадах. Пакуль жывы, буду яго yспамiнаць i дзякаваць. Бог яго паслаy. Памяць аб iм нясу y сэрцы. Нашчадкi мае таксама будуць памятаць. Мы падтрымлiваем сувязi з роднымi дзецьмi Валянцiна Васiльевiча.

Памяць аб iм у нас агульная, вечная».

Вось якi аповед я занатаваy. Ідзе вайна. Маладога танкiста-старшыну завуць бацькам сына палка. Якiмi ж высокiмi маральнымi якасцямi ён валодаy, якi аyтарытэт меy сярод баявых сяброy, што атрымаy такое пачэснае званне! У тыя цяжкiя, кровапралiтныя днi i гадзiны менавiта y iм яны yбачылi вялiкую душу, духоyны стрыжань. Валянцiн Рухлоy дастойна пранёс званне бацькi сына палка праз усё сваё жыццё. Беларусь стала для яго роднай: вызваляy яе, а пасля Перамогi жыy i працаваy тут.

Зямля наша прыняла вызвалiцеля на вечны пакой як сына.

Сын палка апраyдаy надзеi бацькi, яго баявых сяброy. Леанiд Іванавiч стаy паважаным чалавекам, добрым сем’янiнам. Абаранiy кандыдацкую дысертацыю, атрымаy вучонае званне дацэнта. Працаваy выкладчыкам у вышэйшых навучальных установах Мiнска, Мiнскiм абкаме партыi, загадваy кафедрай грамадзянскiх дысцыплiн у Рэспублiканскiм iнстытуце yдасканальвання настаyнiкаy. З’яyляецца адным з аyтараy навучальнага дапаможнiка па эканамiчнай гiсторыi Беларусi.

На кожнай пасадзе спаyна аддаваy сябе справе. Карыстаyся вялiкiм аyтарытэтам у супрацоyнiкаy i студэнтаy. Моладзь у iм бачыла героя.

Пры другой размове Леанiд Іванавiч заyважыy: «Ішла вайна. Нiхто не ведаy, цi будзе ён жыць заyтра. А y салдат не знiкалi чалавечая спагада i цеплыня. Калi яны гладзiлi мяне па галаве, iх вочы свяцiлiся. Яны верылi, што y маёй асобе падоyжыцца iх жыццё, калi загiнуць у баi. Сённяшнiм днём мы абавязаны iм. Павiнны yспамiнаць iх бясконца.

Валянцiн Васiльевiч адносiцца да такiх людзей».

Вайна yздзейнiчае на лёс Леанiда Іванавiча на працягу yсяго яго жыцця, у тым лiку i сёння.

…Ва Усходняй Прусii iх танкавая часць пераязджала блiжэй да фронта. Ішлi калонай. Лёня сядзеy шчаслiвы разам з дарослымi танкiстамi на бранi. Дзень быy сонечны, цiхi, прыгожы. Нiчога не нагадвала пра небяспеку. Але нечакана iх калону абстраляла нямецкая артылерыя. Выбухной хваляй яго скiнула на зямлю.