Абылай хан. Сабалақ

Сұрады аты, жөнін Төле мұның,

Бар ма деп əке-шеше, аға, інің?

Адам болсаң- хан текті, құста-сұңқар,

Байқасам келіседі соған түрің.

Құс болсаң ақсұңқардың балапаны,

Адам болсаң – қазақтың нағыз ханы.

Шырағым, төремісің, қарамысың?

Жөніңді бастан аяқ айтшы, қане.

Бала айтты: атым да, жөнім де жоқ,

бір баламын,

Дəм айдап тентіреген бейшарамын.

Əке-шеше, ел-жұртым, туғаным жоқ,

Атымды сіз қойсаңыз құп аламын.

Алынбай көптен бері шашы-да өскен,

Сабалақ сеңсең тымақ көзге түскен.

Үсті-басы сапсыйып тұрғаннан соң,

«Сабалақ» сенің атың болсын дескен.

Төленің қойын жайды, қоржын іліп,

Еш жүрмес бала болып, ойнап-күліп.

Төле би əр жерінен байқады да,

Төре затты екенін жүрді біліп.

Сабалақ түйе жайды қойдан шығып,

Жас болса да жасымас жаудан ығып.

Ертелі-кеш жылқыға айналады,

Нəсілді жата ма екен, үйде бұғып.

Ауысып қойдан шығып, түйе бақты,

Күн сайын көрсетеді көп қайратты,

Төленің міндетті ісі онда болып,

Ғалат жоқ, еткен жұмыс тиянақты.

Ас болып барып еді би бір жаққа,

Қой басын сарқыт етті сынамаққа.

Түйеге келсе бала ұйықтап жатыр,

Жайылып төрт борбайы төрт тарапқа.

Би, келіп тамаша ғып бұған бақты,

Айтамын ғой бұл бала асыл затты.

Төрт борбайын жайғаны төрт тарапқа,

Тегінде билейді екен төрт тарапты.

Деді де, жолдасына басты берді,

Қасынан өзі жүріп, кетеді енді.