Күйші

Тасытып көкірегін кек ашқандай,

Тынбасқа жауды жеңбей, жер жастанбай.

Нажағай ашуында жарқ-жұрқ ойнап,

Бұлтты бұрқыратып от шашқандай.

Көңілден керуендеп күй кешкендей,

У?СЂРєС–РјРЅС–ТЈ У©Р· көндімен тілдескендей.

Батыр да, хан да, қыз да, қазаншы да —

Бәрі бір домбыраға мінгескендей.

Жып-жым-жырт, тыңдағандар тіл кескендей,

Құрыштап құлақгарын үн кескендей,

Сылдырлап кейде қамыс, кейде бұлақ,

Қырдағы қоңыр түнде жыр көшкендей.

Арыстан ашуланса арс ұрады,

Сескеніп жан-жануар жаншылады.

Желді аяқ, шауып тұлпар топты жарса,

Саусақтар үсті-үстіне қамшылады.

Салбырап тыңдап отыр домбыраны,

Домбыра көшіреді, қондырады.

Күйші айдап көшкен елдің күйін тартып,

Қошамет болса қалай болдырады.

Шаңқылдап бірде аспанда тау қыраны,

Күрпілдеп бірде бие саудырады.

Майдалап бірде қоңыр самал соғып,

Бұрқ-сарқ бірде нөсер жаудырады.

Домбыра қарғылады, орғылады,

Манаурап, тыңдаған жан салбырады.

Батырып күймен күнді, көз байлантып,

Күйшінің күйін сонда қойдырады.

Қарашаш ақылы дария, алтын басы,

У?йелдің Р°Т› сұңқары, ханзадасы.

Өз басын мың қараға теңгермейтін,

Кененің кеңесінде ақылдасы.

«Дат!» – деді ханның өжет Қарашашы,

Немере, хан Кененің қарындасы.

«Ханыша, не датың бар?» – деді Кене,

Аңырып тұрып қалды айналасы.

Сырттан қыз сілкінгендей беріп сыртын,

Талайдың айдынымен алған сұрқын.