Салиха – Сəмен

Жау десе жабырқанып жатпайтұғын,

Таңдаулы батыр болған ер-қолбасы.

Салиха бұл жігітті сырттан таңдап,

Махаббат ауған бұған ықыласы.

Сəмен де ғашықтықтығын іштен тынған,

Ұнасып екеуінің көзқарасы.

Жаратып бірін-бірі аз жүрген соң,

Байланды махаббаттың екі арасы.

Сөйлесіп, əзілдесіп, сыр айтысып,

Туылды ғашықтықтың жан-жарасы.

Қызды жігіт, жігітті қыз да сүйіп,

Болыпты алмақ, тимек өз арасы.

Қыс өтіп ел көшеді Алтай таудан,

Ол заман үркіп-қорқып сыртқы жаудан.

Батырлар атын баптап, қару жөндеп,

Келетін ақыл сұрай күнде ханнан.

Сəмен де сол батырдың біреуі еді,

Кетпейтін күндіз-түні ат қасынан.

Сезіліп екеуінің бұл жүрісі,

Мақсатқа қалай жету болды арман.

Сөйлесіп анда-санда Салихамен,

Сөз шықты əрбіреуден қуғындаған.

Хан сезіп, халық білсе мұндай сырды,

Ажалдан қыз бен жігіт қалмайды аман.

Екеуін еркіменен қоспайтұғын,

Қатыгез қан қаһары өзіне аян.

Шарасын қалай етсек табамыз деп,

Ойласты Салиха мен батыр Сəмен.

Не пайда бұл жүрістен шығады деп,

Ойлайтын екеуі де осыны һаман.

Өлсек бір көр, шықсақ бір төбедеміз,

Қайтпаймыз деді екеуі уағададан.

Серттесті не бір іске шыдаймыз деп,

Алса да бөрі етектен, жау жағадан.

Қапыда өстіп жүріп қолға түспей,

Табалық бір бекініс осы арадан.

Солай деп сөз бекініп уағадаласты,

Құрбан қып бір-бірі үшін қымбат жасты.