Салиха – Сəмен

Құс ұшпаса, жан жүрмес жер табам деп,

Ер Сəмен аралады тау мен тасты.

Жалтыр тау, шатқал өзен, заңғар биік,

Тұрғандай бұлттан өтіп көкке тиіп.

Темірдей қара жартас сарғылт түсті

Қабағын, қаһар көзін қарыс түйіп.

Мұңды тау аспанменен бой теңескен,

Тұрғандай бейне мүлгіп басын иіп.

Ақырған аждаһадай тасқынды өзен,

Сарқырап төмен аққан шатқа құйып.

Белгілі Жая деген бір қиын тас,

Сескенбей ендігі жан бара алмас.

Бел байлап сол қиынға бекінбек боп,

Жөнелді қорықпай шыдап Салиха жас.

Тез барып тығылады демін алып,

Жат жерге тамашалап қайран қалып.

Ой түсіп біраздан соң қорықты жаны

Денесі кейде суып, кейде жанып.

Кеш мезгіл шам жағылып, ақшам батты,

Қайғысы бұрынғыдан болды қатты.

Аузынан аһ ұрғанда жалын түтеп,

Шыдамай қорыққан жүрек шиыршық атты.

Қалайша бұндай іске болсын шыдау,

Ұзын күн өткізгені зарлау, жылау.

Зарығын өксіп, жылап тоқтата алмай,

Сондағы Салиханың сөзі мынау.

Жəрдем бер жан беруші жасағаным,

Жар үшін жас жанымды жараладым.

Айырылып жалғыз түнде ел-жұртымнан,

Жапанда шыбын жанды тасаладым.

Шалындым махаббаттың жалынына,

Сөндіріп ғашық отын баса алмадым.

Жолыңа жаным құрбан болсын дегем,

Жетпесе мақсатыма бітсін халім.

Жəрдемші жас өмірге болсын Құдай,

Конец ознакомительного фрагмента.

Текст предоставлен ООО «ЛитРес».