Анар

Адамдықпен алысып ата жаудай,

Қаттылығын асырды ол қара тастан.

«Герей» десе дəн семіп қауыздағы,

Аңыз болды Герей хан ауыздағы.

Керегенің көгінен бойы келген

Ер баланы көгендеп бауыздады.

Болады деп күні ертең бақталасым,

Қырды осылай елінің жас баласын.

Жүрегінен адамның таспа тіліп,

Сүйегінен салдырды баспанасын.

Тіршілікте мағына қалмай тірек,

Қырым елі қарғады ханды жүдеп.

Қан шеңгелдеп анадан туған бейбақ,

Бар деймін адамдық десті жүрек.

Тас десеңіз одан да үн шығады,

Темір десең, одан да шың шығады.

Осы ханның жүрегі киіз болар,

Киіз ғана меңіреу тұншығады.

Осылайша елінде шығарған ат,

Шавхат, мейір дегендер Герейге жат.

«Киіз жүрек, қара тас Қырымгерей»

Аңыз болып əлемге кетті тарап.

Ал қаһардан қайтпады Герей тіптен,

Азбанқұлға айналды еркек біткен.

Бір ісінен асырды бірін Герей,

Желге кетті үміттер онан күткен.

Алдырылып гаремге сұлу біткен,

Амалы не соларды азбан күткен.

Ыза болып қалпына, қасақы іске

Не бір өрім қоштасты тіршілікпен.

Осындайда ауырлап адам жүгі,

Таразыда тұрмай ма адамдығы.

Су бетіне төгілген қара майдай

Көлкіп шығар лезде жамандығы.

Асып кейде Герейден қабандығы,

Əйгі болып ханына «адалдығы»,

Азбанқұлдан шығыпты сақ құлақтар,

Қайғысы – тек ішер ас, амандығы.

Хан ордасы өзі бір жатқан қала,

Алуан сарай, əртүрлі шеберхана.