Адасқан өмір

Адасқан өмір

Сұлтанмахмұт Торайғыров

СҰЛТАНМАХМҰТ ТОРАЙҒЫРОВ

АДАСҚАН ӨМІР

АДАСҚАН ӨМІР

СҰЛТАНМАХМҰТ ТОРАЙҒЫРОВ

(1893–1920)

Сезімнің сыртқа шықпас түсі бар ма?

Оны жасырар адамның күші бар ма?

Біреу күй, біреу пішін, біреу сөзбен,

Көрсетпейтін жүректің іші бар ма?

I

Мен бала

Мен сəби мейірімді ана құшағында,

Ақ мамасын сүйемін, құшамын да:

Алтын ана жек көрер шамасы жоқ;

Былғанам ба, мейлі құсамын ба.

Мен ұжмақ періштесі, көңілім таза,

Қандай нəрсе білмеймін: бəле, қаза.

Еркімнің ұйғарғанын істеуіме,

Ұғынбаймын ешкімнен бар деп жаза.

Қастық деген не нəрсе: көрінген дос;

Қайғы деген не нəрсе: көңілім хош;

Алдау, күндеу, айла не, мен білмеймін,

Жүрегімде түкпір жоқ сүюден бос.

Мен білмеймін: жалыну, жағынуды,

Ресім, ұлық, Құдай деп табынуды,

Өз еркімнің қылығы өзіме жөн,

Айтшы маған не нəрсе жаңылуды?

Кəпір жоқ, мұсылман жоқ, мал мен адам

Бəрі де айырмасыз бауыр маған.

Пайда, зиян, ұят не, – мен білмеймін

Менің үшін сөз һəм жоқ деген жаман.

Менде жоқ: мынау орыс, мынау қазақ,

Не мақтау, не кемсіту, қорлау, мазақ.

Бай, кедей, сау, кем-кетік бəрібір бас,

Не нəрсе айтшы: кəрілік, ауру, азап?

Мен білмеймін: не нəрсе өлім деген,

Қорқу деген, көму деген, көрің деген.

Тамағыма пышақ таяп тұрған жан да,

Күлуден басқа жауап алмас менен.