Адасқан өмір

Күн сайын жазғытұрым шыққан гүлдей,

Жақсы түрге кіремін өзім білмей.

Сондықтан көңілім шат, жүзім нұрлы,

Күліп сəуле шашамын жазғы күндей.

Жас тəнім ажарланып күннен-күнге,

Бəйшешектей құлпырар түрден-түрге.

Талпынам асыққандай жігіттікке,

Ұқсайтын жүзім гүлге, шаш сүмбілге.

Жас тəн мен сезім, білім қабат өсіп,

Барамын кəмілдікке таман көшіп.

Өңім тұрсын, түсіме елестемес:

Бір күн топырақ болам деп, үнім өшіп.

Сыртым сондай, ішім бос жамандықтан,

Мен періште ұжмақтан жаңа шыққан.

Сондықтан əркімге де мен сүйкімді,

Күнəсіз екенімді бір көрсе ұққан.

Ақтайтындай дүниеге келісімді,

Асыққандай беруге жемісімді,

Күн сайын өсіп барам, толып барам,

Ақтасан, дүние, осы сен ісімді.

Мен, сыйлар деп дүние, келдім міне!

«Бір жас» деп есігіңнен ендім міне!

Мен азатпын, мен ақпын, мен өсемін,

Не қылсаң да басымды бердім міне!

Кім біледі қоярсың еркімді алып,

Кім біледі қоярсың көркімді алып,

Кім біледі бүл ерік, бұл көріктің –

Жоғалғанын білмеспін қайда қалып.

Əлде дерсің: «пəлен бар, көрмесем де,

Соған табын, солайша жəне нанып.

Соны қылып, сондайдан тыйылмасаң,

Миллион-миллион жыл қинар отқа жағып»

Əлде дерсің: «Ұлық бар, ел ғұрпы бар,

Жазалысың, қоймасаң оны танып».

Əлде дерсің: «Царь, құдай, алтын деген,

Соны сүй, соған табын, шұлғы барып».