Анар

Мəуелі бак, май гүлі, мөлдір бұлақ

Бұратылып ағады күліп қана.

Түйір шаңсыз көк шалғын ұйысады,

Жалғыз аяқ құм сүрлеу қиысады.

«Ізгілікке ғана орын болатын жер,

Зұлымдықпен қалайша сыйысады».

Деп ойлайсың ішінен, амал бар ма

Мекен бопты бұл аймақ қабандарға.

Ар билемей адамды, бар билеген,

Қолдан құдай жасалған замандарда.

Ортасында орданың биік сарай,

Салдырыпты шеберді жиып талай.

Хан көңілі табылу қиын болып

Бітті-ау қыршын желкені қиып талай.

Бұл сарайдың дейді екен атын Гарем,

Сарай емес, мен мұны түрме дер ем.

Көзі түсіп, көңілі ауып жүрмесін деп,

Терезесін салдырған кенереден.

Қамалдай бар қабырға биіктігі,

Өзінше бар оның да тұйық сыры.

Бір-біріне көз болып есік біткен,

Бірін өтеді қиғаштап, қиып бірі.

Сарайда бар əртүрлі алпыс бөлме,

Қайсыбірі малынған алтын зерге.

Алдырылған əр жерден арулардың

Мекені бұл Герейге болған пенде.

Дəл жанында бір биік мұнара бар,

Бөтен білмес бөгде сыр мұнда да бар.

Жылында бір мəртебе ең əдепті

Сұлу шығып аймаққа көзін салар.

Деп аталған ол қыран мұнарасы,

Қыранға ұя шынында ұшар басы.

Қан мен терін адамның тоя жұтып,

Содан шұбар болғандай əрбір тасы.

Бөлме сайын төрт əйел сағы сынық,

Қабағынан біреуін біреуі ұғып…

Азбанқұлдың алдында мысық тайын

Жорғалайды сорлылар тізе бүгіп.