Анар

Көн тулақтай тырысқақ, пейілі тар,

Жылан жүріс, зымиян Азбанқұлдар.

Надзиратель секілді, əйелдердің

Тындырарын анықтап, сол ұқыптар.

Жарығы аз бөлмеде ала көлең

Біреуі зер тоқиды, бірі кілем.

Көздің майын тауысып, қазықтай боп

Отырады байғұстар қалмай рең.

Қыбыр етсе Азбанқұл сұс қылады,

Жеген асын желкеден құстырады.

Сегіз өрім, бұзау тіс арқасында

Р?релеңдеп, жыландай ысқырады.

Отырмасқа сондықтан амалы жоқ,

Ханға ұнаған аз күнгі заманы жоқ.

Бір төсеніп тастаған болды көрпе,

Көз жасынан өзге айла табары жоқ.

Еркін жылап төге алмай көздің жасын,

Амалы не қу тағдыр қор қылған соң.

Торықтың деп ажалсыз жан шықпайды,

Алған артық Азбанқұл ықыласын.

Міне, осындай ордаңыз қып-қызыл өрт,

Жанап кеткен жанына табады дерт.

Қап, əнеки дүлей күш тастады отқа,

Ақ балапан аяусыз болар ма мерт!

Үрей ұшты, көз тұнды, құлақ у-шу,

Жау келгендей жасанып, көтеріп ту.

Дүние тегіс селк етіп шошығандай,

Теңіз аунап бүктеліп, шулады су.

Тұнжырады асқар тау өр кеуделі,

Ақ қайыңдар тұншыға мөлтеңдеді.

Ұясына құс сүңгіп, аңдар қашып,

Аспан асты тұрғандай өртенгелі.

…Дауылдатты найзағай шатырлады,

Соғысқандай аспанның батырлары.

Қарғыс біткен атылып бұршақтайын,

Орда үстіне төгіліп жатыр бəрі.