Анар

Құзғындардың айналмай олжасына,

Айығар ма түнерген сор басына!

Тағы да бір тағдырдың ойыншығы

Əбжыланның құлады ордасына.

Ақ балапан құлады, күйді ме əлде,

Арашаға тұра алар қандай пенде.

Кетер ме екен, япыр-ай, бірге өртеніп,

Сыңғырында күмістің сұлу əн де.

Үні шықса ауылды сөгілтетін,

Қам көңілді қайсыбір егілтетін.

Бірге өртеніп кетер ме сым саусақтар

Сырнайдан күй толқытып, төгілтетін.

Мына меңіреу дүлейге тауып төзім,

Əлде аман қалар ма елік сезім.

Төңкергенде жіберер бірге аунатып,

Мөлдіреген мойылдай қара көзім.

Қайсар қайрат үлгеріп келіп батыл,

Дер ме қарсы жауыңа оқтай атыл.

Меңіреу күш меңгере бастағанда,

Арашаға түсер ме əлде ақыл.

II

Ақ балапан – Анар қыз ашып көзін,

Қайда екенін аңғарып барлап өзін.

«Хан сарайы, жасаған, жазығым не!» –

Сынбаса да майысты берік төзім.

«Еркін құс ем, бұл торға қалай түстім,

Уысына тап болдым дүлей күштің».

Отырғанда ойланып, аң-таң қалып,

Елес берді ұшығы сұмдық істің.

Əзіл-сауық…

Жүректер жүр жарасқан жұбын тауып.

Бай мырзасы келіпті Мұса дағы,

Анар қызға жүретін көңілі ауып.

Анар болса міні жоқ тұлғасында,

Тоқсан өнер тоғысқан бір басында,

Ауыл болып аялап, əлпештеген

Ай сынды қыз арайлы күн қасында.

Кездеспеген өмірдің азарына,

Бұралған əн, бұлбұл күй базарында,

Ақтиіндей алаңсыз ару Анар

Отыр ұқсап ақ таңның ажарына.