Сал Сары

Ұғысты ұлы сырды қас-қабақтан,

Тапқандай дос көңілдер, міне, тыным.

Қайтадан қызды думан дуылдаған,

Жаңағы жақсы күймен суынбаған.

Кейбіреу əншиінде əнші атанған

Өгіздей аузын үнсіз буып алған.

Соны айтып қыз-келіншек əзілдесті:

– Қайтсін-ай, дауыс та жоқ, əні де ескі.

Өздері өлеңдетіп сонан кейін,

– Енді, айтсын əнші Сары, Сары! –  десті.

– Қосылсын Қосан оған, –  деді бірі, –

Ашылсын əсем əнмен көңіл кірі…

Сол екен, əткеншектен қыз бен жігіт

Жүректің нəзік сырын төгілдірді…

Құрбым-ау, жас күніңді ал жадыңа,

Көз салып отыз жастың аржағына.

Қасына қалаулыңның тұңғыш барып,

Өн бойың бөленбеп пе ед жалынға?

Көңілің кенелгендей тұнық нұрға,

Сүйіндің сұлу түннен сыр ұқтың да,

Сондағы аттай тулап алып ұшқан

Дүрсілін қос жүректің ұмыттың ба?..

Дəл сондай күйде қазір Қосан, Сары,

Айтылып жатыр əнмен дос аңсары.

Бір-бірін көрмесе де адаспапты.

(Жастықтың жалын атқан осы-ау сəні.)

Қалжырап тап мұндайда бар ма талған? –

Тарады сауық-сайран таңға таман.

Ұйқысыз осы түнді өткізіпті

Жас түгіл кемпір менен шал да тамам.

Болса да Қосан – Сары, сірə, ғашық,

Бұл жолы тілдескен жоқ сырлар ашып.

Лебізін махаббаттың білісті тек.

Қыз қалды, кетті жігіт қырдан асып.

Жігітпен соны əуез бар кеткен бірге,

Сол, міне сыр құяды көп көңілге.