Сал Сары

Қыз тұрды, ауыл тұрды құлақ түріп

Алыстан еркін шалқып жеткен үнге:

«Қыз Қосан əр қыздардың Құдайындай,

Өзге қыз судың шалшық лайындай.

Күте бер, сұлу Қосан, үміт үзбе,

Жетермін осы жаздың бір айында-ай».

Абақтыда

Батақтың баласы едім тұтқындағы,

Көмекей көрінбейді жұтқындағы.

Би-болыс, арыз салып жата берші,

Мен де бір қызыл түлкі батқылдағы.

    Сары

Тұтқынды табиғаттың өзі аяды,

Шілде өтіп, болып қапты жаз аяғы.

Соғады салқын самал Ырғыз жақтан,

Мазасыз күндер енді азаяды.

Өзі тар, өзі аласа абақтыны,

Тұратын аңызақтың жалап тілі.

Ыстықтан ығыр болған кіріптарды

Бүрге де боршалайтын талап, түгі.

Бір жақтан қарауылшы қалшылдаған,

Қит етсе қаһарланып қамшыны алған.

Бітеді əлсіздердің демі кейде,

Қанын да бір сүрте алмай тамшылаған.

Қалжырап бүгін де бір өлді кəрі,

Қуарып жастардың да солды бəрі.

Сарғайған Сарының да шөлі қанбай,

«Қара шай бір қайнатым болды дəрі».

Ойлап па кезде мұны ол ұсталар?

Жармола жерім деп не қоныстанар?

Амалсыз ала жаздай азап шекті,

Қасында қазақ та бар, орыс та бар.

Ол, міне, бесін болған мезгіл жетіп,

Бастады бір əуенді безілдетіп.

Көк тұтқын құлақ түріп ұйып қапты,

Ерлік те, өрлік те бар сезімге елтіп.

«Баласы мен Батақтың атым батыр,

Ішінде қараңғы үйдің бұ да жатыр.

«Баспақшы басқа түссе» деген сөз ғой,

Төсексіз қу тақтайға жаттық ақыр».