Гәкку

Соқ, қарағым, сом балғаңды сілтей соқ

Болат төстен шапақ ұшсын таңдағы.

Темірге де керек, қалқам, ықылас,

Ақ жалын бір сал-сері ғой үкі бас.

Бұл көріктің патшалығы басқаша,

Дарбазасын дарыныңмен ұтып аш.

Қызған темір ол да қыран қанатты,

Балқытқанда бабында үста болатты.

Ол да саған ақ тамағын созады,

Ерініне жағып алып далапты.

Темір сыры, болат сыры басқаша,

Шамырқанған шабыт сені бастаса.

Іңкəрліктің, құмарлықтың бəрі тұл,

Егер өнер түп есігін ашпаса.

Саябырла енді, қалқам, абайла,

Сəтсіздіктер тентіреп жүр маңайда.

Бірі келіп шылауыңнан алмасын,

«Сабыр түбі – сары алтын», соны ойла.

Үзілт үнін сом балғаңның, талмаурат,

Міне, міне, келе жатыр əн қаулап.

Талмаусырат, шымыр-шымыр талықсыт

Ақ жалынды нəзіктікпен ал жаулап.

Жетті, жетті, айналайын, ал енді

Айтқыз оған суға малып өлеңді.

Шөлдеді ғой, айызын бір қандырсын,

Бабын тауып, салқын суға мал енді.

Құрыш – ол да кербездікті сүйеді,

Құрыш, шіркін, ол да ақын киелі.

Бабы түссе ол да қылы қобыздың,

Сұңқылдаған домбыраның тиегі.

Бəрін байқап тұрады бұл қара төс,

Ұқ жалыңды, ұқ темірді, бол əкеш.

Шым болатты батыр енді тереңге,

Сəл кідірсең жəне ерте, жəне кеш.

Осылай деп баласына Сандыбай

Үйретеді аңдып тұрып «аңдымай»

Кеудесіне түскен бозғыл сақалын,

Сипап қойып бозғыл мұртын шалғыдай.