Əн бұлағы

Көз күлсе жүзі жайнар,

сол бір күлкі

Алдыңа Маралдыны келтіреді…

Өзгеше бітті қызға зерде мүлде,

туғандай толғану мен тебіренуге.

Маралды дауыл күні бір күрсініп,

Осындай бір сұлуды берді өмірге.

Он бес пен он алтыға келгенінде,

Құмартты көкте жұлдыз, жерде гүлге.

Он бес пен он алтыда жасы қыздың…

байқаңыз, ағарғанын басыңыздың!

…Мейлі ғой оқымаса «басы қатып»,

ермексіз болды деп қыз жасыма түк;

қыз болып жалғыз сəтке кесте тіксе,

артынша кетуші еді асық атып.

Көңілін дос-жаранның тасыттырды, ал,

Қымыздай тар ыдыста ашыттырған…

Кінə жоқ бозбаласында ауыл үйдің

өзі еді бəрін бірдей ғашық қылған.

Өзі еді сол жалғанда адам гүлі,

адам гүлі – көңілдің адалдығы.

Бір сөзбен: атақ-даңқы Хорлан қыздың

Арқаға таныстырды Маралдыны.

«Бір қыз бар Маралдыда Хорлан атты,

Хорланды көп көзінен қорғамақ кім?!

Бишілер бу жамылып, суға қызып,

күйшілер перне бойлап жорғалапты.

Жел есті Маралды деп алып ұшып,

Шың тұрды Маралды деп сағым құшып.

Арқада ақ кеуде бұлт Баян-таумен,

Көрісті Маралды деп сағынысып.

Шыдамай Қарқаралы қар жамылған,

Қарайды қара бұлттың ар жағынан.

«Бір қыз бар Маралдыда…

ал, болса ше?

Сен өзің қайдан шықтың,

зар-жақ ұлан?»

…Құс-бегінің жүзінде сыз бар əлі:

көжекті де ілмеді мұз-балағы.

Мергендер тал тасалап,

бір-бірінен

Маралды маралын да қызғанады.