Эксгумацыя

Чамусьцi пах свежай фарбы, пытаннi доктара, ягоныя бяздонныя кiшэнi раздражнялi, недзе y глыбiнi душы варухнулася непрыязнасць, нават варожасць: «Што табе да маiх спраy? – стрымлiваючы сябе, каб не сказаць нешта абразлiвае, падумаy Смаляк. – Ты вунь у сваiх кiшэнях парадку не маеш, а мяне вучыш!» Ён да гэтай хвiлiны не хацеy прызнацца самому сабе, што не пошук iсцiны прывёy яго y бальнiцу, а хутчэй закранутае самалюбства, як кажуць людзi, гонар мундзiра. Што, калi i сапраyды y справе Альховiка яго хтосьцi водзiць за нос, абувае y лапцi?

У гэты момант па калiдоры, прыцiскаючы да грудзей апарат для замеру крывянога цiску, на высокiх абцасах працокала чарнявая медычка y караткаватым халацiку.

Убачыyшы y прачыненых дзвярах Зайцава, яна прыпынiлася.

– Адам Пятровiч, – пявуча загаварыла медычка, – гэты, так называемы хворы, П’яных ноччу зноy спрабаваy залезцi y жаночую палату, на гэты раз праз балкон…

– Падрыхтуйце дакладную на iмя прафесара Баравога, – надаючы голасу як мага больш начальнiцкай цвёрдасцi, кiнуy Зайцаy i павярнуyся да Смаляка, паказваючы, што размова на гэтым скончана.

 – Я да вашых паслуг, Васiль Мiкалаевiч.

– Я yжо рыхтавала некалькi дакладных, а мер нiхто не прымае, – роспачна перасмыкнуyшы плячыма, настойлiва даводзiла сваё медычка. – Вось пабачыце, – узвысiла яна голас, – згвалцiць гэты кабялiна каго, усiм не паздаровiцца…

– Ну добра, добра, – ужо паблажлiва загундосiy Зайцаy, – я сам давяду да прафесара, ён лечыць, яму i рашэнне прымаць.

Смаляка зацiкавiла размова доктара i медыцынскай сястры, але ён не лез з роспытамi, моyчкi iшоy побач з Зайцавым, думаючы пра сына пацярпелай Шашок. Доктар раз-другi зiрнуy з-пад iлба на следчага i, па-свойму расцанiyшы гэтае маyчанне, загаварыy:

– Хачу, каб вы зразумелi правiльна. Справа y тым, што тыдзень таму згаданы П’яных паступiy на лячэнне, – Зайцаy нервова аблiзнуy сасмяглыя вусны: – Як бы гэта прасцей сказаць… Адным словам, даставiлi яго з эрагiраваным пенiсам, i мы пакуль што не можам прывесцi ягоны фiзiчны недахоп да нормы.

Баравы асабiста займаецца, а хворы спярша перажываy, а потым уявiy сябе гэткiм «гiгантам» i yвесь час спрабуе спакушаць жанчын. Убiy сабе y галаву, што гэта i не хвароба зусiм, а «дар божы»…

– Ну i ну! – весела засмяяyся Смаляк.

Усё кепскае, што колькi хвiлiн таму бударажыла душу i думкi, раптам знiкла, адкацiлася, з’явiлася пачуццё няёмкасцi перад Зайцавым.