Эксгумацыя

Два маладзенькiя цыбатыя пеyнiкi пагрозлiва кружылiся y байцоyскiм танцы, але справа да бойкi не даходзiла, яны толькi падскоквалi, растапырыyшы пер’е, выцягвалi худыя шыi, хлопалi крыламi, быццам высвятляючы, хто з iх больш грозны i жахлiвы. Аyчарку Смаляк убачыy за сваёй спiнай, на сцяжынцы, ля самых веснiчак. Яна пiльна сачыла за iм, усёй сваёй паставай паказваючы, што дарога да адступлення адрэзана.

– Вам каго? – нечакана прагучаy хрыплаваты прастуджаны голас.

Смаляк азiрнуyся. Да яго, выцiраючы рукi прамасленай анучай, падыходзiy даyгалыгi.

Шэрыя, глыбока пасаджаныя вочкi-калючкi свiдравалi яго з непрыхаванай варожасцю, нават злосцю.

– Старшы следчы пракуратуры Смаляк, – афiцыйна адрэкамендаваyся Смаляк. – А калi Вы Станiслаy Мiкалаевiч Шашок, то я да вас.

Яны некалькi хвiлiн моyчкi вывучалi адзiн аднаго i, калi гульня y маyчанку зрабiлася нясцерпнай, следчы працягнуy службовае пасведчанне:

– Вось мой дакумент.

– Ну, я – Станiслаy Мiкалаевiч, – нарэшце выдыхнуy гаспадар.

 – Толькi са мной ужо гаварылi y мiлiцыi, i новага нiчога не скажу.

Шашок вiдавочна хваляваyся, унiкаy глядзець Смаляку y вочы i yвесь час нервова круцiy у руках анучу, не ведаючы, куды яе дзець.

– Тата, куды пакласцi бабулiна адзенне? – тузанула бацьку за рукаво кашулi Кацярына i насцярожана-недаверлiвым позiркам утаропiлася y Смаляка.

Шашок схамянуyся, паспешлiва выхапiy з рук дачкi невялiкi клунак i борздзенька пашыбаваy у хату, кiнуyшы на хаду:

– Я сам аднясу, – ён вiдавочна хваляваyся.

Праз некалькi хвiлiн ён падыходзiy да Смаляка yжо спакойным i yпэyненым у сабе чалавекам, ад узбуджанасцi i няyпэyненасцi не засталося i следу, толькi y шэра-халодных вачах яшчэ не-не ды yспыхвалi трывожныя, палахлiвыя агеньчыкi.

На твар Смаляку звалiлася некалькi халодных, нечаканых дажджынак. Ён, прыжмурыyшыся, з надзеяй паглядзеy на нiзкiя хмары, якiя няyмольным чорным крылом напаyзалi на горад. Усё наyкол напружана сцiшылася, нават ваяyнiчыя пеyнiкi знерухомелi i спалохана цiснулiся адзiн да аднаго, здзiyлена плюскаючы вачыма.

Яны таксама чакалi дажджу, але адначасова i баялiся няведамай iм стыхii.

– Ну, нарэшце дачакалiся, – з-пад далонi паглядзеy на аблокi Шашок i iранiчна дадаy: – Па радыё дождж абяцалi яшчэ заyчора… Зойдзем у хату, там i пагаворым, хаця… – ён недагаварыy, абыякава махнуy рукой i, не азiраючыся, пашкандыбаy у прачыненыя дзверы.

«Што крыецца за Шашковым „хаця?”? – iдучы следам, падумаy Смаляк.