Эксгумацыя

Смаляк дачытаy скаргу, яшчэ раз перагарнуy старонкi i прагледзеy месцы, пазначаныя чырвоным алоyкам. Следчы зiрнуy на пракурора, iх вочы сустрэлiся.

– Што скажаш? – нецярплiва спытаy Кучкун, у вачах яго мiльгануy нядобры агеньчык.

Смаляк моyчкi, няспешна паклаy скаргу y папку. Ён разумеy Кучкуна i не мог пагадзiцца з ягонай усхваляванасцю.

– Вы хоць разумееце, што, калi скарга пацвердзiцца, да нас прымуць меры!.. – пракурор устаy з-за стала, некалькi разоy запар смактануy люльку i, зразумеyшы, што яна патухла, кiнуy на стол.

 – Васiль Мiкалаевiч, чаму Вы, атрымаyшы першую скаргу, не правялi экспертызу? Чаму адхiлiлi версiю забойства? Вось i вынiк: пракуратура горада адмянiла вынесеную Вамi пастанову.

Смаляк маyчаy, бо добра ведаy свайго непасрэднага начальнiка: Кучкун спярша можа сарвацца нават на крык, распальваецца больш за yсё сам, пыхкае, як самавар, а калi выгаварыцца, як кажуць, выпусцiць пару, вось тады i пачнецца сур’ёзная гаворка. Так яно адбылося i на гэты раз. Не прайшло i хвiлiны, а Кучкун ужо гаварыy пра iншыя справы, якiх Смаляк нават i не расследаваy, крычаy, што яго yвесь час наyмысна падстаyляюць, абы не даць дарабiць да пенсii.

Але, калi размова пайшла пра рамонт будынка пракуратуры, пра камп’ютары, паперу, ручкi, ён раптам на паyслове змоyк, неяк вiнавата паглядзеy на Смаляка. У пакоi yсталявалася цiшыня, i толькi стары вентылятар натужлiва i бесперапынна рабiy сваю справу. Кучкун падхапiy са стала сваю люльку, чыркануy запалкай i, прысмальваючы, хуценька запыхкаy.

Пасля iмпэтнага маналога пракурор колькi часу маyчаy, вiдавочна, чакаючы ад Смаляка апраyданняy, але следчы быy упэyнены y сваёй праваце i не лiчыy патрэбным даказваць ужо даказанае. Першы парушыy маyчанне Кучкун:

– Гэтая скарга сама па сабе нiчога не значыць, але y мяне yжо тры разы цiкавiлiся, як iдзе расследаванне.

Смаляк адарваyся ад папер i зацiкаyлена паглядзеy на пракурора. Кучкун шматзначна тыцнуy пальцам угору.

– I не толькi з гарадской пракуратуры, – стомлена зазначыy ён.

 – А справа звычайная, выедзенага яйка не вартая. Родзiчы нябожчыка yчапiлiся y спадчыну i не могуць падзялiць. Магла б i мiлiцыя разабрацца… – пракурор цяжка yздыхнуy i, унiкаючы глядзець Смаляку y вочы, дадаy: – З табой згодзен, пастанова вынесена правiльна, але трэба дапрацаваць. Гэта загад.

Смаляк зразумеy, што размова скончана, узяy са стала папку са справай Альховiка i, так, не сказаyшы нiводнага слова падчас размовы, пакiнуy кабiнет начальнiка.