Рыцар Янка і каралеўна Мілана. Агонь і лёд

Спадзяемся, у каралеyстве нарэшце пануе мiр i спакой.

Казачны пейзаж за акном зачароyваy, але белая аднастайнасць хараства паволi закалыхвала, i неyзабаве дзецi i самi не заyважылi, як правалiлiся y сон. Раптам iх абудзiла рэзкае тармажэнне. Машына не пайшла y занос, бацька быy дасведчаным кiроyцам, а дзецi не пацярпелi, бо былi прышпiленыя поясам бяспекi. Прычынай усёй гэтай аказii быy малады лось, якi знянацку з’явiyся на дарозе i ледзьве не стаy вiноyнiкам няшчаснага здарэння. Калi той заyважыy транспарт, што на яго рухаyся i сiгналiy, ён спужаyся, i даy ходу, праyда, трохi прабуксаваyшы на старце даyгiмi худымi нагамi.

– Вух ты, лось! – толькi i дзiвiyся Янка.

– Так, ледзьве з намi не павiтаyся, – прыходзiy у сябе ад шоку бацька.

– Далёка ж мы ад горада забралiся, вiдаць, як ласi так вольна шпацыруюць, – азiралася па баках Мiлана, у надзеi выгледзець каго яшчэ.

– Чаму? Бывае, што яны i y горад заходзяць, – не пагадзiлася мацi.

– Бывае, i зайцоy дзе на yскрайку можна yбачыць, – падтрымаy бацька.

– Ды ну?!

– Сам некалькi разоy бачыy.

Але ж ад горада яны былi зусiм далёка. І праспалi дзецi досыць доyга, ужо хутка i дзедавы мясцiны павiнны былi паyстаць. Далейшая дарога была без здарэнняy, а y хуткiм часе яны праехалi i yказальнiк павароту на любiмую вёску. Уздоyж дарогi ляжалi пухнатыя сумёты, за горадам снегу заyсёды паболей. А як толькi yехалi y вёску, адразу кiнулася y вочы акуратнасць гаспадароy – адснежаныя ходнiкi, пачышчаныя заезды да брам. Кожны iмкнуyся прыбраць не толькi y сваiм двары, але i за плотам, каб суседзi не лiчылi цябе за лайдака, ды й вока цешыла, зрэшты.

Гэтак жа было чыста i дагледжана i перад дзедавай хатай.

На пад’ездзе да вёскi яны патэлефанавалi, папярэдзiyшы, таму брамы yжо былi расхiнутыя. І, як толькi яны заехалi, усцешаныя бабуля з дзядулем выйшлi сустракаць сваiх родных.

Абдымкам не было канца. Унукаy старыя дык i yвогуле не хацелi выпускаць з рук, па iх яны сумавалi найболей. А y хаце yжо чакаy накрыты калядны стол: блiны з мёдам i варэнiкi, квашанне, выпечка ды прысмакi, смажаны карп, ды y прыгожай шляхетнай супнiцы дымiyся суп з лясных грыбоy.

І пачэснае месца займала куцця y глiняным гаршчэчку – ячная каша з мёдам ды макам. З печы ж даносiyся водар апошняй стравы, якая гатавалася – печанай бульбачкi y чыгунку. І калi бабуля толькi yсё гэта паспела, невядома.

Пакуль усе распакоyвалi рэчы, акурат i бульба дайшла, можна было сядаць з далёкай дарогi за вячэру.