Рыцар Янка і каралеўна Мілана. Каралеўству патрэбны героi

Дзядуля зайшоy, паглядзеyся y яго i адкрыy куфар, выцягнуy драyляныя падкову i крыж, таямнiчага колеру кулончык. Закрыyшы вечка, стаy разглядаць усё гэта, магчыма, у апошнi раз.

– Хм, сапраyды дзiyна. І чаму мой дзед папрасiy iм перадаць тое?..

У роздумах стары падняy галаву i зiрнуy на люстэрка, заyважыyшы, што крыж з падковай маглi быць выразанымi з таго ж дрэва, што i рама. Яны былi падобныя i па колеры. І тут ён паглядзеy вышэй.

– О, не… – вырвалася з яго вуснаy, i ён ледзь не yпусцiy з рук тыя прадметы.

 – Гэтага не можа быць. Гэтыя фiгуры могуць з’яyляцца часткай герба, якiх бракавала. Ну-ка, – прамовiy ён, паклаyшы кулончык на вечка, а сам залез, пыхкаючы, на куфар.

Дзед паспрабаваy уставiць драyляны крыжык, паднёсшы той да пустога месца на гербе. На дзiва, крыж пасаваy таму месцу.

– Як тут i быy! – толькi ён гэта прамовiy, як па памяшканнi прабегся лёгкi ветрык. Дзядуля крыху здзiвiyся, але не надаy гэтаму вялiкай увагi. Затым ён узяy падкоyку, пакруцiy, разглядаючы, i таксама прыставiy яе y адпаведнае паглыбленне, прыцiснуyшы для надзейнасцi.

Але цяпер крыж выехаy са свайго месца. Дзед спужаyся, што той адвалiцца i хуценька падхапiy яго. Але перасцярога апынулася залiшняй – ён не выпаy, а боyтаyся на шрубе.

Старога гэта нават крыху заiнтрыгавала. Напачатку ён паспрабаваy нацiснуць на яго, вярнуць на месца, але той не паддаваyся. Адначасова дзядуля заyважыy, што крыжык можа круцiцца, i павярнуy яго, бы кранiк на старым кухонным змяшальнiку.

Тое, што адбылося далей, не на жарт напалохала яго. Па люстэрку пранёсся трэскат, быццам шкло разам з драyлянай рамай былi гатовыя лопнуць. Напужаны стары адразу ж саскочыy з куфра. Разам з тым у лямпачцы, што вiсела над галавой, забзыкала напруга. Ледзьве дзед паспеy адскочыць, як лямпачка yзарвалася, разляцеyшыся па пакоi на дробныя аскепкi, i стары, расхiнуyшы дзверы, хутка выскачыy з каморы.

Абапёршыся на сцяну, ён схапiyся за грудзi.

Сэрца зашчымела, даючы аб сабе ведаць непрыемным болем. Добра, што таблеткi заyсёды з сабой. Закiнуyшы адну пад язык, стары прайшоy на кухню i прысеy на крэсла, пераводзячы дыханне.

Не тое, каб ён моцна спужаyся, за свае гады yсяго пабачыy. Але здарэнне адбылося так нечакана i загадкава! Ён сядзеy i не мог зразумець, цi на самой справе люстэрка трэснула, цi гэта быy электрычны трэскат.

– Што б там нi было, а святло трэба памяняць.