Рыцар Янка і каралеўна Мілана. Каралеўству патрэбны героi

 – Дзед крыху супакоiyся, аддыхаyся i пайшоy за новай лямпачкай, кiпа якiх заyсёды ляжала y скрыначцы на палiчцы каля yваходу y хату. Апусцiyшы руку y скрыню, ён павадзiy рукой i расчаравана выдыхнуy: – Ды няyжо скончылiся? Вось няyдача, – занерваваyся ён. – Давядзецца iсцi y краму.

Стары павольна павалокся на вулiцу, дзе сустрэy унукаy, якiя акурат вярталiся дамоy ад сяброy.

– Добры дзень, дзядуля! – ветлiва павiталiся яны.

– Добры, добры, шалапуты вы мае, – пажартаваy ён. – Найгралiся? Дахаты?

– Так. А вы, дзеда, да каго y госцi?

– Ды не, у краму трэба схадзiць.

– Вам, можа, дапамагчы?

– Дзякуй, даражэнькiя. Я так, па дробязi.

– Тады мы пойдзем? А то дзень гарачы, так пiць хочацца.

– Вядома ж, iдзiце. Я, напэyна, потым яшчэ да вашых бацькоy далучуся, хутка мяне не чакайце. Не засумуеце?

– Не, дзядуля, не хвалюйцеся.

– Ну i добра.

Яны былi yжо даволi самастойнымi, а за лета на свежым паветры выраслi, нават пасталелi. Гэта yжо былi не тыя шалапуты, як любiy iх называць дзед, а сур’ёзныя, разважлiвыя юнакi са сваiмi думкамi, меркаваннямi i поглядамi.

Выраслi, нiчога не скажаш. І таму былi свае прычыны, пэyныя падзеi, што так паyплывалi на iх характары.

Яны дайшлi дадому, зайшлi y хату i, ступiyшы на парог, тут жа застылi y напружаннi. Па падлозе спакойна паyзла змяя. Убачыyшы людзей, яна застыла на месцы, прыпадняyшы галаву, i yтаропiлася на iх.

– Змяя? – не тое каб спалохана, хутчэй, здзiyлена прамовiла Мiлана.

– Гэта вуж, – паправiy Янка.

– Так, бачу, – пагадзiлася сястра, – у яго жоyценькiя вушкi.

Пасля yсяго, што з намi здарылася, вужа я здолею адрознiць. Ну, прывiтанне табе, вужык! Адкуль жа ты тутака yзяyся?

Вуж высунуy раздвоены язык, сыкнуy i, як iм падалося, нiбыта пакланiyся, вiтаючы.

– Гэта немагчыма, але… – насцярожана прамовiла Мiлана, прыглядаючыся да змейкi. – Няхай я падамся табе дзiyнай, але…

– Папраyдзе i мне так здалося, – не даy ёй дагаварыць свае здагадкi брат. – Ён вельмi нагадвае нашага старога знаёмага.

– Але ж такое немагчыма!

– Так, гэта неверагодна.

А вуж, не адводзячы ад iх погляду, пачаy выгiнацца, шыпець, а затым то падпаyзаць да iх, то зноy даваць заднi ход.

– Слухай, ён неяк незвычайна сабе паводзiць, – пачала разважаць Мiлана, – нiбыта…

– Клiча за сабой, – падхапiy думку Ян.

– Менавiта так.

Хлопец павярнуy да яе галаву i моyчкi кiyнуy.

Яны паглядзелi адзiн аднаму y вочы i, не кажучы нi слова, павольна накiравалiся за нечаканым госцем.