Жонка на гадзiну

Рэдкiя экзэмпляры!» Маyляy, адказныя вельмi. Цэлы дзень на паплавок глядзелi, з месца не сыходзiлi. Мы не разгубiлiся: «А куды ж пойдзеш? Дома – агарод, дровы, а тут – прырода, раздолле…»

– А яны? – Саyку, вiдаць, вельмi захапiла гiсторыя Адася.

– Не вераць нам. Прасiлi iх, прасiлi – нiяк. Думалi, давядзецца ляцець. Але тут заyважылi невялiкi выхад ды як далi драпака! Адкуль толькi хапiла духу? Выбеглi з лесу – i yсё. Як адрэзала. Што далей было, не памятаем.

– Як гэта? – здзiвiyся Патап.

– А так. Апрытомнелi толькi наступнай ранiцай каля рачулкi.

Туды жонкi нашы прыйшлi, разбудзiлi.

– Ха-ха-ха, – засмяyся Рыгор. – Дык гэта вам усё прыснiлася!

– Хiба дваiм магло прыснiцца? – не пагадзiyся Адась.

– Вось я гэты аповед слухаю не першы раз, а цiкава, – зазначыy Саyка.

– Слухай, Адась, а чаму вы з Ігнатам усё ж пабаялiся ляцець з прышэльцамi?

– Што б я там рабiy? Ды без Марылiных дранiкаy з салам i яешняй.

Адась усмiхнуyся i паглядзеy на неба. На iм з’явiлiся зоркi i месяц.

– А так, канечне, хадзiлi б зараз з Ігнатам вунь там i назiралi за вамi звысоку. Але на Зямлi весялей.

– Вось заyтра y Ігната запытаем, як было на самай справе, – пажартаваy Саyка.

– Калi ласка, – пагадзiyся Адась.

І так сябрам захацелася даведацца, цi iснуюць зялёныя чалавечкi, што назаyтра яны yсёй кампанiяй адправiлiся на рыбалку. Цi сустрэлi iншапланецян – невядома. Вядома толькi, што добра бавiлi час, бо наступнай ранiцай на беразе iх пабудзiлi жонкi…

Сiдарава каза, цi Як усё было на самай справе

Мяне завуць Сiдар.

Вы, напэyна, лiчыце, што я жорсткi i сварлiвы чалавек? Канечне ж, адлупцаваy казу. Але яна сама вiнаватая y гэтым, бо парушыла нашу дамову. А пачалося yсё так…

Аднойчы жонка кажа мне:

– Давай, купi казу. Казiнае малако надта карыснае, iмунiтэт умацоyвае.

Я з жонкаю спрачацца не прывык. Таму назаyтра пайшоy на кiрмаш i купiy казу.

Завёy яе на луг, прывязаy да дрэва. Праз гадзiну прыходжу – няма казы. Прыгледзеyся, а яна y суседскiм агародзе буракi прарэджвае ды на маладую капусту налягае.

Выгнаy адтуль, зноy да дрэва прывязаy i дадому падыбаy.

Але неyзабаве не вытрымаy i зноy пабег на луг. А каза yжо iншаму суседу агарод «палоць» дапамагае.

Я папярэдзiy рагатую:

– Будзеш кармiцца чужымi агародамi, плацiць будзеш сваiмi бакамi.

І дубец паказаy. Яна патрэсла барадой, маyляy, згодная.

Так i мiнуy дзень.

Увечары жонка падаiла казу, паспытала малака ды кажа:

– Смачнае.