Жонка на гадзiну

Адразу адчула, як iмунiтэт умацоyваецца.

– Вядома, – адказваю, – гэта ж напой з суседскай капусты ды буракоy.

Чаму яму не быць смачным i карысным?

І сам ледзь не лiтр выпiy. Здалося, нават паздаравеy.

На наступны дзень я казу не прывязваy. Думаю, калi y агарод чый завiтае, то i добра, вiтамiнаy у малацэ больш будзе.

Так i пачалi жыць. Каза па чужых агародах ходзiць, а мы са старой iмунiтэт умацоyваем.

Аднойчы рагатая y наш агарод завiтала, гароднiну нiбы языком злiзала. Як убачылi мы з жонкай такое, дык аж цiск падскочыy.

Я адразу пабег дубец шукаць. Вярнуyся, а на двары старшыня сельсавета стаiць i суседзi сабралiся. Талкуюць: маyляy, ёсць сведкi, ваша скацiна нашыя агароды спляжыла, аплацiце yрон пацярпелым. Што зробiш? Аддаy грошы.

Вечарам зайшоy у хлеy i кажу казе: «Я цябе папярэджваy, калi будзеш кармiцца чужымi агародамi, плацiць будзеш сваiмi бакамi? Ты не паслухала. Вось i атрымлiвай». Лупцаваy яе не таму, што грошы суседзям давялося заплацiць, а таму, што каза на свой агарод вока кiнула.

На наступны дзень завёy яе на кiрмаш.

З таго часу я з козамi не сябрую i нi пра што не дамаyляюся. Слова яны не трымаюць. А што тычыцца iмунiтэту, то цяпер мы з жонкай павышаем яго гарбузовымi семкамi. Вiтамiнаy у iх – не пералiчыць.

P. S. Узяць каментар у казы аyтару не атрымалася. Нiхто не ведае, дзе яна знаходзiцца. Ды наyрад цi мы пачулi б ад яе праyду. А цi верыць Сiдару, вырашайце самi.

Падарунак ад сэрца

Сямейныя гiсторыйкi

Цюльпаны, ружы i мiмозы

Іх супакоiлi.

Прадаyшчыцу i Мiшку.

Мiшка, якога выводзiлi з крамы Воyка i Колька, усё ж сказаy на развiтанне некалькi слоy. Маyляy, няякасны напiтак рэалiзуюць, дзяруць немалыя грошы, а пасля сцвярджаюць, што людзей губiць вада.

– А я тут прычым? – апраyдвалася прадаyшчыца. – Якое прывозяць, такое i рэалiзуем.

Прадаyшчыца была мiлавiднай, сярэднiх гадоy жанчына.

– На Вас зiрнуць, то Вы нiчога, а людзей дык дурыце, – сказаy у дзвярах Мiшка.

– Усе вы так, мужчыны, кажаце, – паляцела наyздагон сумнае, жаночае. – А самi зiркаеце не на прыстойную i прывабную, а на прылавак.

На вулiцы да нас падскочыy Сашка. Утварылася кампанiя. Была нядзеля, таму нiхто не спяшаyся. Мiшка выцягнуy з кiшэнi штаноy «зялёны» грошык i пакруцiy яго y паветры перад нашымi насамi. Мы былi не супраць. Дастаyшы з кiшэняy купюры рознай вартасцi, прадэманстравалi перад Мiшкам яго ж трук.

Адным словам, скiнулiся.