Жонка на гадзiну

Вы штосьцi хацелi?

– Так, так, – загаварыy Антось. – Я па аб’яве тэлефаную. Тут сказана, што можна заказаць мужа на гадзiну.

– Але.

– Толькi мне муж не патрэбны. Жонку хацеy бы…

На другiм канцы дрота yсё сцiхла. А потым усё той жа прыемны галасок адказаy:

– Такiх паслуг мы не прапаноyваем. Але для вас зробiм выключэнне.

Дамовiyшыся пра кошт i прызначыyшы час, Антось пачаy чакаць другую палавiнку. Думаy, якiя хатнiя справы задасць «каханай-родненькай», хоць яна мусiла быць такой усяго адну гадзiну.

Нарэшце y кватэру пазванiлi – i Антось пабег да дзвярэй. На парозе стаяла нафарбаваная, модна апранутая маладая жанчына.

– Вы выклiкалi жонку на гадзiну?

– Так.

– Ну вось i я, каханенькi! – амаль праспявала жанчына i адразу ж па-гаспадарску пайшла разглядваць кватэру. – Падкажы, калi ласка, колькi мы yжо жывём у шлюбе?

Антось уключыyся y гульню.

– А хiба ты не памятаеш, даражэнькая? – пачаy ён гаварыць у такт незнаёмцы. – Гадкоy, мабыць, каля дваццацi.

– Ага. Чаму ж ты тады, дарагi муж, не прыбраy у кватэры? Вiдаць, увесь гэты час чакаy мяне, седзячы на канапе?

– А як жа! – радасна адгукнуyся Антось. – Вось, думаy, прыйдзе родненькi чалавек, згатуе абед, памые бялiзну, прыбярэ…

– Ты што, зусiм з глузду з’ехаy? Гэта толькi маладая жонка на такое здольная! А пасля дваццацi гадоy сумеснага жыцця жанчыне, якая выхавала тваiх дзяцей, патрабуецца цiшыня. Зразумела?

– Якiх яшчэ дзяцей? – здзiвiyся Антось.

– Тых, што yжо выраслi i недзе гуляюць самi па сабе.

Ну, хопiць слоy. Сёння y мяне добры настрой. Так i быць, памыю табе бялiзну i згатую абед. У нас пральная машына ёсць?

– Ёсць, – адказаy Антось.

– Пакладзi y яе сваю брудную вопратку, насып парашку i нацiснi на кнопку, – загадала «жонка».

Новаспечаны «муж» усё выканаy.

– Калi машынка спынiцца, не забудзься развесiць адзенне на балконе.

– А што y нас сёння на абед?

– Паколькi мы з табой на дыеце, то мюслi i зялёная гарбата. Калi гэтага няма, сходзiш у краму i купiш.

Так, цяпер твая чарга выконваць сямейныя абавязкi. Памый падлогу, выбi i прапыласось дываны. І не шумi, калi ласка. Не перашкаджай мне размаyляць з сяброyкамi па тэлефоне.

– Што, усе мужчыны так робяць? – удакладнiy Антось.

– Пасля дваццацi гадоy сумеснага жыцця – усе. Нават не сумнявайся y гэтым, каханенькi, – прашчабятала «жонка».

За гадзiну Антось выбiy усе дываны, прапыласосiy iх, памыy падлогу y кватэры.