Жонка на гадзiну

А яшчэ збегаy у краму i набыy для «палавiнкi» мюслi, зялёную гарбату, якую сам нiколi не пiy, а сабе купiy пельменi: адзiн дзень ён можа абысцiся i без дыеты. «Жонка» ж увесь гэты час гутарыла з сяброyкамi па тэлефоне.

Пасля абеду, збiраючыся сыходзiць, яна yздыхнула:

– Ой, змарылася я y цябе, каханенькi. Зусiм не цэнiш ты мяне. Гэта ж трэба, адно i тое ж – прыгатуй, памый, прыбяры… І так двацацць гадоy! Але нiчога не зробiш. Калi будзе жаданне, тэлефануй яшчэ: на трыццацiгоддзе сумеснага жыцця, напрыклад. Бывай!

Нягледзячы на тое, што Антось замарыyся, як нiколi, у душы ён быy шчаслiвы.

– Усе знаёмыя даyно жывуць з жонкамi. Мне ж пашанцавала: пабыy мужам толькi адну гадзiну!

Больш такой паслугай Антось не карыстаyся.

Нататкi халасцяка

Мне абрыдла весялiцца,

Мне абрыдла пiць-курыць,

І таму рашыy жанiцца,

Бо хачу сям’ю стварыць.

    З песнi

Жанчына пазнаёмiцца з мужчынам для стварэння сям’i.

    З аб’явы

Раней казалi, што ажанiцца i y гультая спрыту хопiць.

У наш час, калi знаёмiцца з супрацьлеглым полам стала модна з дапамогай iнтэрнэту i СМІ, знайсцi сабе жонку зусiм проста. Вось i я вырашыy адшукаць каханую сучасным метадам.

Спачатку yзяyся праглядаць аб’явы y газетах i часопiсах. У адным выданнi прачытаy: «Дзяyчына шукае кампаньёна для сумесных паходаy у кiно i прагулак». Чым не варыянт? Пра сур’ёзныя адносiны нi слова, а прагуляцца – справа няцяжкая. Набраy пазначаны нумар, дамовiyся пра сустрэчу.

Па дарозе y кiнатэатр новая знаёмая заyважыла:

– Мужчыны звычайна прыходзяць на спатканне з ружамi.

– Якiя ружы? – пытаюся. – У аб’яве пра гэта нiчога не было.

– А яшчэ перад кiно заходзяць са спадарожнiцамi y кафэ цi рэстаран, – працягвае, нiбы не чуе мяне.

Я не вытрымаy:

– А жанчыны y такiх выпадках грошай на аб’явы не шкадуюць. Свае пажаданнi адразу на паперы выказваюць!..

У вынiку паход у кiно не задаyся.

На старонках iншага выдання знайшоy аб’яву: «Зеленавокая прыгажуня з фiгурай 90–60–90 жадае пазнаёмiцца з багатым мужчынам».

Чаму б i не? Мера матэрыяльных каштоyнасцей у кожнага свая. А мой унутраны свет – зусiм не раскрытая скарбнiца. Таму не раздумваючы тэлефаную i дамаyляюся пра спатканне.

Пры сустрэчы доyга гляджу ёй у вочы. Здаецца, сапраyды зялёныя. Потым дастаю з кiшэнi складны метр i пачынаю абмяраць яе стан.

– Як вам не сорамна! – крычыць дзяyчына.

– Выбачайце, вопыт вымушае. Жадаю ведаць дакладна, цi варта купляць ружы i iсцi y кафэ.