Знахарь / Znachor

– Aż „takie”?

– Niech pan zajrzy. Czarne sobole.

– Fiu, fiu. Dobrze się powodzi pani Beacie.

PokiwaЕ‚ gЕ‚owД… i dodaЕ‚:

– Przynajmniej materialnie.

– Co pan przez to rozumie?

– Nic.

– Wstydziłby się pan – wybuchła. – Takiego męża i tak kochającego mogłaby pozazdrościć jej każda kobieta.

– Zapewne.

Panna JanowiczГіwna przeszyЕ‚a go gniewnym wzrokiem.

– Ma wszystko, o czym kobieta może marzyć! Ma młodość, urodę, cudną córeczkę, sławnego i powszechnie uwielbianego męża, który pracuje dniami, nocami, by zapewnić jej wygody, zbytki, znaczenie w świecie.

I upewniam pana, doktorze, że ona to umie docenić!

– I ja nie wątpię – skinął lekko głową – tylko wiem, że kobiety najwyżej cenią…

Nie dokoЕ„czyЕ‚, gdyЕј do gabinetu wpadЕ‚ doktor Bang i zawoЕ‚aЕ‚:

– Zdumiewające! Udało się! Będzie żył!

Z entuzjazmem zaczął opowiadać przebieg operacji, przy której asystował.

– Jeden tylko nasz profesor mógł się porwać na to!.. Pokazał, co umie – zawołała panna Janowiczówna.

– No, nie przesadzajmy – odezwał się doktor Dobraniecki. – Moi pacjenci nie zawsze są lordami i milionerami, może nie zawsze mają sześćdziesiątkę, ale historia zna cały szereg pomyślnych operacji serca. Nawet historia naszej medycyny. Warszawski chirurg doktor Krajewski taką właśnie operacją zdobył światowy rozgłos. A było to trzydzieści lat temu!

W gabinecie zebraЕ‚o siД™ jeszcze kilka osГіb z personelu lecznicy i gdy po chwili zjawiЕ‚ siД™ profesor, zasypano go gratulacjami.

SЕ‚uchaЕ‚ ich z uЕ›miechem zadowolenia na swojej czerwonej, wielkiej twarzy, lecz wciД…Еј rzucaЕ‚ okiem na zegarek. MinД™Е‚o jednak dobrych dwadzieЕ›cia minut, zanim znalazЕ‚ siД™ na dole w swojej duЕјej, czarnej limuzynie.

– Do domu – rzucił szoferowi i rozsiadł się wygodnie.

ZnuЕјenie mijaЕ‚o szybko. ByЕ‚ zdrГіw i silny, a chociaЕј dziД™ki swojej tuszy wyglД…daЕ‚ nieco starzej, miaЕ‚ przecieЕј tylko czterdzieЕ›ci trzy lata, czuЕ‚ siД™ jeszcze mЕ‚odszym.

Czasami po prostu jak smarkacz. Przecie umiał z małą Mariolą koziołkować na dywanie lub bawić się w chowanego nie tylko dla jej przyjemności, ale i dla własnej.

Beata nie chciała tego zrozumieć i gdy przyglądała się mu w takich chwilach, miała w wyrazie oczu coś jakby zażenowanie i obawę.