Юнацкіх мрой труна. Зборнік вершаў

Я хачу, каб гэтыя вершы нагадалi вам аб тым, што такое зноy пачынаць сваё жыццё не ведаючы нiчога i ствараць свой шлях самастойна i зноy вучыцца разумець свае пачуццi.

Асноyнымi крынiцамi, адштурховаючыся ад якiх, я пiсаy, былi мае yласныя перажываннi, буйныя падзеi i, вядома, дзяyчыны. Я спецыяльна не даю назву нiводнаму вершу, каб кожны з вас мог даць вершу сваю назву i дапусцiць яго менавiта y той кут свайго сэрца, дзе ён мусiць быць.

Зборнiк з’яyляецца кропкай у маiм пераходзе з дзiця y дзецюка. Я yклаy душу i сэрца, каб максiмальна ярка перадаць, што я адчуваю на момант напiсання i даць зразумець людзям, што гэта – мае пачуццi.

Вершы

Шукаy прыбытку для душы

Знайшоy паштоyку, на ёй бэзавыя сады

Стаiць графiн, у iм да мяжы вады

Ідуць мiнакi, на твары стомы сляды

Хавайся за млын, цi бяжы хто куды

Няма ля вады, на пляжы нi душы

Чакаю аyтобус, на iм я зьеду

Але хто куды, а я да партыйнага зьезду

І човень у восень —

Стане пральняй

І худы дым з вуснаy кiнуты iм

Стане водарам вечнасцi

А я прытулiyшы да крэпасцi

З скiвiцаy выкiну бязглуздыя недарэчнасьцi

2022

Да болi знаёмае шчасце

Б«е y грудзi ад бязлiтасцi лёса

Калi адгукнецца спадарыня восень

І нарэшце пакажа сапраyдны свой твар

Ён ня будзе марнаваць i хлусiць, калi сэрца на далонi

Гэты твар сапраyднай спадарынi восень

Ён знiшчыць i ня будзе пытаць

Бо горкiх слёзаy заyсёды хапае на восень i да першага дня вясны

2021

Гора – наша крэда

Бо шчасце калi яго стае

Становiцца без гора сумна

Бо яно як малако матулi

У сэрца немаyля iльецца

З самага пачатку жыццёвага механiзма

За не магчымасцью крычаць

Патрабуе шчасьця y дзiцяцi адабраць

Тады герой штодзённага раману

Паyзе y выс, каб хутчэй звалiцца

Бо як сляпы, што жыцця сцяжыну абiрае

Як хатнi чалавек не разумее, што ён рае

Так немаyля з дарослым тварам

Ня ведае, што сам сабе ён забiвае.