Юнацкіх мрой труна. Зборнік вершаў

Юнацкiх мрой труна. Зборнiк вершаy

Ян Дамiнiк Кiрэеy

Усе з нас былi, будуць цi yжо ёсцi – падлеткамi. Свет якi вельмi рэзка прымушае цябе выйсцi з дзiцячага трансу, прымушае абiраць, iсцi, змагацца i проста жыць, натуральна атрымвае зваротную рэакцыю y выглядзе моцнага yсплёску пачуццяy i ад гэтага гарачых спроб перарабiць, скрытыкаваць i перавярнуць, здаецца як, няслушны свет.Кожны верш напоyнены менавiта гэтым самым пачуццём, якiя вы, можаце даведацца цi yспомнiць, цi адчуць, што вы не адны.

Юнацкiх мрой труна

Зборнiк вершаy

Ян Дамiнiк Кiрэеy

© Ян Дамiнiк Кiрэеy, 2023

ISBN 978-5-0059-8744-0

Создано в интеллектуальной издательской системе Ridero

Прадмова

Пажоyклае лiсце, маyклiвыя вулiцы i iмгненнае адчуванне сабе y патоку жыцця. Як я бачу свет? Праходзячы па вулiцы без музыкi y вушах, напяваць сабе абрыyкi песень, якiя памятаешь, i жадаць, каб хутчэй прыйшоy транспарт: зарыцца y шумны натоyп з людзей навокал i людзей у экране.

Рабiць цяжкiя рэчы на аyтапiлоце i знаходзiць сабе на паyдарозе да дому. У самым бурным патоку думак натыкацца на адну, якая, нiбы камень, спыняе рух i прымушае глядзець на сабе як на бруднае кацяня пад халодным дажджом.

Я yдзячны за yсё, што ёсць. За две рукi i нагi, за ваду i за кепскае на сэрцы, бо як жа я тады адчую добрае?

Я не змагу зразумець iншага чалавека, магу толькi наблiзiцца да гэтага. Дык цi трэба мне гэта? Ідуць сваёй дарогай, радуюцца гору iншага i плачуць над сваiм.

Колькi размоy iдзе пра раку часа, каб на раннiцу разбегчыся, спужаyшыся зменаy. Колькi пацалункаy прывядуць да маyчання, у якiм нiхто не хоча размаyляць. Колькi даверу сыйдзе, пакуль яго не возьмуць у цёплыя рукi, ды колькi гiсторыяy, якiя рабiлi так балюча, стануць крышталём у шафе?

Халоднае мора, што становiцца месцам высноy i дум. Для кожнага яно свае. Маё – гэта тое, што на захадзе ад Менску. Рызыка y тым, што патрэбна для спакою там, такая ж, як у палёце з хмарачоса.

Пагружаючы галаву у роздум, а цела у стому, yсё роyна не зможаш збегчы ад таго, што трэба з сабою абмовiць.

Менавiта y такiм патоке, як звычай, я пiсаy i маляваy.

Гэтыя вершы я пiсаy з 14 гадоy, таму, праходзячы праз старонкi, вы будзеце назiраць за сапраyдным юнацкiм сэрцам. Шмат праз што праходзiць кожны з нас i б’ецца y штодзённай бiтве, аб якой нiкому не кажа.