Айтыс

Басынан сөз асырмай дүрілдеткен,

Жасырмай тура айтатын сырын көптен.

Бетіне жан баласын бір қаратпай,

Аңырап айқас десе бұрын кеткен.

Сол Біржан – Сал да Сері, асқақ ақын,

Жалғанда жан таппаған жасқанатын.

Ауылға əнмен түйрей, түре кіріп,

Қаңтарып үй сыртына тастады атын.

Солдыра солқылдатып жүрегіңді,

Сараны сөзбен түйрей, күле кірді,

Қоғадай жапырылған көп ішінде

Біреулер қабақ шытып, бірі егілді.

Біреулер іштей күліп, бірі ымдасқан,

біреулер əлдекімсіп жымыңдасқан.

Біреулер жалқау ғана бұрылады,

Теңкиіп жатқан жерден сырылмастан.

Біреулер сабыр таппай елеңдеумен,

Біреулер күтіп ақ тұр желеуді елден.

Біреулер ыңырана ырғалады

Дегендей: «Кем болып па сенен кеудем».

Əйтеуір жатты бəрі дүрлігісіп,

Сылқылдап, сыбырласып, сыр бүгісіп,

Төрт қызы Тұрысбектің сылаң қағып,

Сараны қоршай берді дүр күлісіп.

* * *

Басталып қырда солай бір тың дастан

Лебіне жар қалтырап, сілкінді аспан.

Тартылды таразыға тосыннан кеп

Кешірген талай тағдыр жұртым бастан.

Бір сарын – жыр сарыны қырда тұнып,

Сүңгітіп, тұнығына шым батырып.

Қалғыды құшағында тау мен дала

Сырлы əуен сиқырына шырматылып.

Əн кетті əу дегеннен желпіп қырды,

Есті алып, ел біткенді ентіктірді.

Жан түгіл,

үй сыртында матаулы аттар

Қайшылап құлақтарын елтіп тұрды.