Айтыс

Тербетіп, дірілдетіп жер-түкпірді,

Сал əуен сан сиқырын ертіп түрлі.

Ауылды айбарымен байлап-матап,

Ақ үйдің есігін де серпіп кірді.

Жаңғырта жеткен үнге бар даланы,

Жоқ шығар ауыз ашып қалмағаны.

Аңырып қалды халық: «Апыр-ай!», – деп,

Бұрын-соң естімеген арбап əні.

Балқытып, балбыратып, қырды əн билеп,

Ауылға төне түскен шың қалғи кеп,

Саз дауыс сай-сүйекті сырқыратып,

Дүниені тылсымымен тұрды əлдилеп.

Тырп етпей ұйып түгел сырлы əуенге,

Қанатын қақпай ұшып тырна əуенде,

Бұрын-соң естімеген əнге арбалып,

Ес кетіп, есеңгіреп тұрды-ау ел де.

* * *

Апырмау, шықпай ма енді?

Сара қайда?

Тұр ма екен бағадан қарап айға?

Бар Найман бұлбұлы деп жүрмеуші ме ек,

Суырылып шығуға бір жарамай ма?

Білмей ме осы екенін бақ сынар күн,

Дəл тауып, дəлдеп айтса жатсынар кім?

Еліңде барын айтып мақтанбай ма

Талай бір игі жайсаң, жақсылардың?

Айтпай ма бай да барын, бағлан барын,

Патшадан шен де шекпен алғандарын.

Қала ма бір тіл қатпай?

Қыз еді ғой

Сан қырға жеткізетін салғанда əнін.

Жеткенде желпініп-ақ жұртын мақтай,

Ауызға сал Біржанды, шіркін, қақпай.

Апыр-ау, ару Сара неғып отыр,

Қала ма шынымен-ақ бір тіл қатпай?

Шынымен бір тіл қатпай қалмақ па анық,

Біржанға шүйліксе еді самғап барып.

Арылып қажы алдында алмай ма екен,

Запыран жүректегі зарды ақтарып.