Сал Сары

Қарама, қасқа Қосан, көзің шыққыр,

Көзіңе көзім түссе, жылаймын да-ай!

    Сары

Қоңыр кеш, дала кеші желі тымық,

Саф ауа қалықтаған жеңіл, тұнық,

Шалғынды шырша тоғай құсқа толып,

Сімірген салқын лепті жер ынтығып.

Қызартып күн жалқының төбелерді,

Құлпыртты желкілдеген көделерді.

Жалтылдап соңғы нұры су бетінде,

Жылжып жай көкжиекке шөге берді.

Басылып жалшы үні де, мал шуы да,

Жай тауып бай көңілі байсуына,

Ақ үйлер, қараша үйлер ірге түріп,

Жап-жаңа қанып алған шай-суына.

Бұл ауыл – ауылы еді Сидақ байдың

Жастары сауық құрмай бір жатпайтын.

Қосылып ақын, əнші өнерпаздар,

Көрікті Көкжидені күй қаптайтын.

Көкжиде мөлдіреген көл еді бір,

Қаз қонып, үйрек ұшып, өреді құр.

Қоғасын қоңыр самал қозғап ойнап,

Айдынын айлы түнде өбеді нұр.

Думан боп күнде көлдің төңірегі,

Əн мен күй тамылжып кеп төгіледі.

Қызықтап қыз-бозбала жастық шақты,

Жүректің қалауына беріледі.

Кінə жоқ, мейлі жастар сайрандасын,

Барында қатар-құрбы жайраңдасын.

Ертең-ақ кетеді қыз ұзатылып,

Кім білсін, қалдырар ер қайда басын.

Өзім де осындайда отыра алман,

Кеудемді кернейді де нөпір арман,

Дулы кеш, сауық десе желігемін,

Қырыққа болсам-дағы жетіп алған.

Əлі де басылмаған албырттығым,

Табар ол күні жетпей нағып тыным.