Па той бок

Па той бок

Дмитрий Максимович Акулич

3017 год. Касмiчны карабель пацярпеy крушэнне, падае дзесьцi y джунглях. У жывых застаецца толькi пiлот, Арцём Краyчанка. Яму трэба будзе аднавiць у памяцi абставiны i прычыны катастрофы, здацца або прадоyжыць свой нялёгкi шлях, поyны небяспек i неверагодных прыгод. Цi вернецца памяць да героя? Цi адважыцца ён вярнуць сваё мiнулае жыццё i дабрацца да адказаy, улiчваючы, што лёс усяго чалавецтва падвяргаецца рызыцы…

Дмитрий Акулич

Па той бок

ЧАСТКА ПЕРШАЯ

«ДАВЯРАЮЧЫ ПУСТАЦЕ»

Бардовыя адценнi сталi парушаць маю цемру.

Цяжкiя павекi з цяжкасцю паддавалiся мне. Стараннасць адкрыць вочы была значна мацней, чым слабасць усяго цела. Мне здавалася, што я чую нейкiя чалавечыя крыкi. Водблiскi белага святла yжо прасочвалiся скрозь вейкi. Мне было некамфортна. Святло ад сонечных прамянёy трохi пашчыпвала мае вiльготныя вочы. Я адразу ж паспрабаваy iх зберагчы, стварыyшы цень для твару, i далонь мне y гэтым паспяхова дапамагла. Але, з-за моцнага болю, правая рука чамусьцi не слухалася, а спробы падняць яе yверх увянчалiся поyным правалам. Я адчуy стомленасць. Павекi зноy схавалi ад мяне гэты свет у цемры.

Мяне разбудзiy стук прызямлiyшагася металу i мая прытомнасць вярнулася да рэальнасцi. Паспрабаваy адкрыць вочы, i на гэты раз я адкрыy iх вельмi хутка. Сонца yжо свяцiла не так яскрава, яно больш не краналася майго твару. Не ведаю, колькi часу я праляжаy так, нерухома, у шэрым асяроддзi халоднага металу.

Амаль усё маё цела хавалася y ценi, толькi ногi грэлiся y сонечным святле. Прыпадняyшы галаву i цела, я агледзеyся. Падцягнуy ногi, сеy, абапiраючыся спiной аб цвёрдую сцяну. Знаходзячыся y памяшканнi, я з цяжкасцю пазнаваy i разумеy гэтае месца. Справа зiхацелi iскры з iрваных аголеных чорных правадоy. А за iмi мiргалi чырвоныя лямпачкi, шыпелi шэрыя манiторы. Аднак, праз некаторы час я стаy разумець, што знаходжуся yнутры нейкага касмiчнага карабля. Пасля я таксама заyважыy, што за штурвалам нiкога не было.

Шкло было yсё y расколiнах i разглядзець тое, што за iм хавалася, мне не yдавалася. Я знаходзiyся каля дзвярэй, на якiх быy надпiс: «Грузавы адсек». Насупраць была велiзарная прабоiна, контур якой яшчэ тлеy ад чырвонага жару, плавiyся шэры метал.

Я паспрабаваy устаць. Паднiмаючыся, я адчуy галавакружэнне i сеy назад. Правай рукой я хацеy праверыць цi yсё y парадку з маiм целам, але адчуваючы y плячы востры боль, я апусцiy яе yнiз.